Onzin
natuurlijk. Mensen die mij goed kennen weten dat 'godverdomme' mijn favoriete
vloekwoord is, de 'ranzige' woorden af en toe zonder ophouden uit mijn mond
rollen en dat ik mijn kinderen meestal gewoontegetrouw al schreeuwend terechtwijs.
Dat ik dit
keihard terugkrijg van onze meiden is natuurlijk niet vreemd. Iza's eerste woordje
was 'tomme, tomme' en ook Evi wist al snel raad met een variatie op mijn
meest gebruikte vloekwoord. Volgens mij hebben kleine kinderen een radartje voor dat
soort woorden. Als oplossing heb ik gezegd dat als zij net zo groot zijn als
mama, ze ook dit woord mogen gebruiken en nu nog niet. Dat werkt vooralsnog
prima :)
Ook dat
geschreeuw vinden Iza en Evi blijkbaar normaal. Hoe vaak ik niet op
schreeuwende toon 'moet' zeggen dat ze NIET ZO MOETEN SCHREEUWEN!! is niet bij
te houden :)
Ook leuk om
te zien is hoe andere ouders het 'goede voorbeeld' geven. Ik vind het namelijk
niet normaal hoeveel ouders 's morgens te laat hun kinderen naar school brengen.
Of beter gezegd: afgeven. Ze rijden dan hun auto tot bijna vooraan bij de poort
en laten hun kleuter van net 4 dan zelf zijn klaslokaal binnen gaan. En laat
dit in sommige gevallen ook nog een kind zijn dat het eigenlijk wel nodig heeft
dat papa of mama af en toe mee naar binnen gaat #categorierotkind.
Het
overduidelijkst zijn natuurlijk de dikke kinderen bij wie je als je de vader of
moeder ziet meteen een 'aha!-moment' krijgt. Dan kun je er vaak al van uitgaan
dat het voedingspatroon in dat gezin verre van gezond is. Óf ze hebben allemaal
dezelfde ziekte, dát kan natuurlijk ook. Maar ik ben dan toch meer van de
vooroordelen, dus optie 1 komt dan toch als eerste bij mij op.
Attent zijn,
dat is ook iets dat vaak met de paplepel ingegoten wordt. Er zijn mensen die voor
elke scheet een kaartje sturen om proficiat of sterkte te wensen. En er zijn
ook personen die niet het inzicht hebben dat het af en toe best leuk is om een
kaartje te sturen. Het is vaak zo dat de ouders van de mensen uit de laatste
categorie dit ook niet vaak doen. Dan is het dus niet vreemd dat het kroost
van deze mensen dit niet als iets 'normaals' zien.
Ook is het zo
dat redelijk tot tamelijk egoïstische of egocentrische ouders kinderen krijgen
met dezelfde eigenschappen. Logischerwijs zit dit dan ook in hun genen. Maar
als kinderen door hun ouders niet als voorbeeld meekrijgen dat het soms ook
belangrijk is om je aan te passen aan andere mensen en niet alles om je eigen
persoontje te laten draaien dan is het voor een kind natuurlijk lastig om dit
uit zichzelf wél te doen.
Dit geldt
natuurlijk ook andersom. Kinderen waarvan de ouders zichzelf altijd wegcijferen
voor andere mensen zullen dit ook veel sneller doen. En kinderen waarvan de
ouders zich in een hoekje laten drukken zullen ook niet snel voor zichzelf
opkomen.
Ach, ik neem
aan dat we allemaal ons best doen om onze kinderen uit te laten groeien tot
aardige, leuke en interessante individuen. Dus met het feit dat ik wéét dat vloeken
en schreeuwen opvoedtechnisch niet slim is ben ik al een heel eind op weg :)
Nobody's perfect.
