Ik schreef het laatst al eens in een post op Facebook en in een tweet op Twitter dat je beter parttime kunt werken dan fulltime werkzoekende kunt zijn. Want dat is wat het is. Werkzoekende ben je fulltime. En zelfs meer dan dat. Werkzoekende ben je 24/7. Overal waar je in deze tijd, van meer aanbod dan vraag, komt moet je netwerken, je ogen en oren open houden en rondbazuinen dat je werk zoekt zodat als mensen ergens een vacature zien ze meteen aan jou denken en jou laten weten dat ze iets hebben gevonden wat misschien wel bij jou past. Dat laatste werkt vooralsnog in mijn geval prima. Mensen in mijn omgeving, zowel bekenden als onbekenden, denken goed mee. Helemaal top!
Werkloos zijn heeft ook z'n voordelen. Je kunt meer tijd met je jezelf en je kinderen doorbrengen, maar toch blijf je in je achterhoofd dan de hele tijd bezig met het werkzoekende zijn waardoor het toch ook best vermoeiend is. Vermoeiend in je hoofd vooral. Daarbij komt ook nog de eventuele spanning die de aanloop en afwachting van een sollicitatiegesprek met zich mee kan brengen. En je kunt ook nog zorgen hebben over de inkomsten die je misloopt. Je bent de hele tijd bezig met na te denken over hoe je je geld uitgeeft. Dat is ook wel weer een uitdaging en eigenlijk helemaal niet verkeerd, want het geld wordt soms wel erg makkelijk uitgegeven. Wat ook nogal een gedoe kan zijn, is dat je bij elke sollicitatiebrief die je verstuurt, of elk sollicitatiegesprek waarvoor je uitgenodigd wordt je jezelf afvraagt wie je dit wil vertellen. Zeker het uitgenodigd worden voor een gesprek is goed nieuws! Maar hoe meer mensen je vertelt dat je uitgenodigd bent, hoe meer mensen je ook weer het hele verhaal moet vertellen waarom je afgewezen bent. Want voordat je ergens aangenomen wordt, is de kans groot dat je een aantal keren afgewezen wordt. Niet dat het iets is om je voor te schamen. Maar je wordt er natuurlijk niet vrolijk van als je na elk gesprek eerst honderdduizend keer moet vertellen hoe het is gegaan en daarna honderdduizend keer moet vertellen waarom jij niet de perfecte kandidaat was. Aan de andere kant kan ik ook niet liegen als iemand aan mij vraagt hoe het solliciteren gaat en ik weet dat ik op gesprek moet. Dan vertel ik dat natuurlijk graag en vind ik het ook super leuk als diegene daarna nog even informeert.
Een snelle oplossing om van dit gedoe af te komen zou zijn: de eerste de beste baan aannemen die je in je schoot geworpen krijgt.
Maar zo werkt dat niet. Ten eerste: banen worden heden ten dage niet zomaar in je schoot geworpen. Ja prei-poot-banen misschien.
Ten tweede: bij het aannemen van een baan moet je ook nadenken over de gevolgen. Neem je namelijk een baan aan waarbij je moet werken op tijden dat je kinderen vrij zijn, dan moet je opvang regelen. Opvang kost geld en in mijn geval schuldgevoel als de kinderen veel (op de lange woensdag- en/of vrijdagmiddag) naar de opvang moeten. Of neem je een (tijdelijke) baan aan waarbij je beduidend minder gaat verdienen en wordt je daarna wéér werkloos dan krijg je nog maar 70% van dat mindere loon.
Wat ook vermoeiend is, is dat er mensen in je omgeving kunnen zijn die bovenstaande niet begrijpen. Die bijvoorbeeld maar niet willen snappen dat een werkloze moet bezuinigen. En dat een werkzoekende bezuinigd op bepaalde dingen en aan andere dingen wél gewoon geld uitgeeft. Dat zijn de keuzes die iemand maakt. Want je krijgt wel minder inkomsten als je een uitkering krijgt, maar je krijgt niet helemaal niks. Of die niet snappen dat je een bepaalde baan bij voorbaat afwijst met voor jezelf geldige redenen.
Conclusie: voor mijn wallen is 't het beste dat ik snel een baan vind die aan mijn wensen voldoet! =)
