Peuter- en kleuterpraat (4)

Kammeraod
Iza's vriendinnetje Ilse is Evi's knuffelleeuwtje aan het bewonderen. 'Heb ich van mien kammeraod gekrege!', zegt Evi heel trots.

Past precies
Iza en Evi zijn alvast hun zonnebrillen aan het passen voor de zomer. Iza heeft een blits exemplaar op haar neus: roze met glitters. Evi zegt: 'Moah Iza! Dae pas paasjiés!'

Gekust
Aan het begin van de week heeft Nico een aantal koortsblaasjes op z'n lippen. Hij kan de meiden daardoor geen kusje geven (besmettelijk). Op zaterdag heb ik er ook een. 'Den hebbe do en papa zeker weer geku-hus!', trekt Iza als conclusie hoe het kan dat ik er ook een heb.

Kerstlied
Iza is een zelfbedacht kerstlied aan het zingen: 'Ze hadden geen auto, alleen een ezel.....' 'En de engel die zat bovenop....iets' 'Maria kreeg een babytje, met Jozef......' 'Jozef was een beetje aan het timmeren....' 

Lang geleden
Kerstavond.
Ik: 'Vannach is kiéndje Jezus gebaore, maar den 2012 jaor geleeje'.
Iza: 'Ao. Wies do klein waas dus'.

Borstcrawl
Iza zwemt de 'borstkrabbel'

Eergisteren
Iza heeft het op donderdag over dinsdag als zijnde 'euvergister'.

Tweeling
Iza: 'Mama? Kenne d'r auch waal ens 2 kiendjes in tiggeliék in de boék zitte?'.
Ik: 'Jao. Beej Nicole zitte no 2 kiéndjes in de boék'.
Iza: 'Is d'r dao al eine van gebaore den?'
Ik: 'Nae, die waere tiggeliékertiéd gebaore'.
Iza: 'Den zien die auch tiggeliék jäörig!'

Vader en moedertje-variant
We gaan met z'n vieren in Duitsland bij de ReWe onder andere vuurwerk kopen.
In de winkel zegt Evi tegen Iza: 'Zulle we Ruud en Kim sjpeele? Ich bön Kim'.
Iza: 'Maar ich wil auch Kim zien!'
Iza geeft toch toe en is dus Ruud. 'Maar as we straks thoés zien den meug ich Kim zien!'
Onder het winkelen kijkt Evi ineens naar de grond en zegt vermanend: 'Tycho!'

Peuter- en kleuterpraat (3)

Werken
Evi is elke morgen minstens een half uur voordat de wekker gaat wakker. Ze komt dan altijd ff bij ons in bed nog wat tutten. Op een maandagmorgen kondigt ze al tuttend aan dat ze     vandaag niet bij mama blijft, maar dat ze met papa mee gaat werken. Ik zeg dat dat jammer genoeg niet kan. Daarop zegt Evi verontwaardigd: 'Dave geit auch met papa meij werke!'
 
Poppenhoek
Als we tussen de middag van school uit naar huis lopen vertelt Iza dat ze met Len in de poppenhoek heeft gespeeld: 'We ware allebei baby en ôzze mama waas doeëd'. Juist.
Gezellig.
  
Pepergroepje
Evi gaat sinds kort op dinsdag bij Kindercentrum 't Rovertje naar het  'pepergroepje' (peutergroepje).

Winky Wong
We zitten tv te kijken als er een Aziatisch meisje van een jaar of 6 in beeld komt. 'Hee! Det is Winky!' (van de film 'Het paard van Sinterklaas')

Tortelen
Iza: 'As-se zoeë praots: 'ma-ma-ma-mama' den het det tortelen'. (stotteren)

Shitmuncks
Evi wil graag een film kijken van 'Els en de shitmuncks'.
   
Makrokaans
Bij Iza in de klas zit een jongetje en dat is een 'Makrokaanse'.

Variant op vadertje en moedertje spelen
Iza en Evi spelen dat ze Ruud en Kim zijn. Als we gaan eten blijkt dat 'Tycho' onder de tafel zit. Evi geeft 'm af en toe zelfs iets te eten.

Sinterklaas Kapoentje 
Evi zingt: 'Sinterklaas pasjoentje, gooi wat in mijn sjoentje'.
 
Dûh
Ome Wim komt op een doordeweekse dag zijn boterhammen tussen de middag bij ons thuis opeten. In de tussentijd brengen Evi en ik Iza naar school. Als we terugkomen valt het Evi op dat de werkbus van ome Wim, die bij ons voor de deur geparkeerd staat, op de werkbus van papa lijkt. Als we in de garage onze jas uitdoen zeg ik tegen Evi dat ze maar gauw binnen moet
gaan kijken of ome Wim er nog is. Evi antwoordt op een 'dûh-toon': 'Maar de bus sjteit d'r toch nog?!'

Naam bedenken
Ik tegen Iza: 'Haes-se al gehuurd det ut beejbiejtje in Steffie ziene boék un maedje is?' 
Iza: 'Nae'.
Ik: 'Leuk hè?!'
Iza: 'Jao! Wie zal ich uhm den ens neume? Truusje?!'

Sinterklaasliedjes
Ik sta 's morgens met Evi op de badkamer als ze Sinterklaasliedjes begint te zingen. Dan stopt ze ineens en vraagt ze: 'Ôppe badkamer is neet van Körsmis versierd hè?'
Ik: 'Nae, op de badkamer is neet van Körsmis versierd'.
Evi concluderend: 'Ken Eefiej heej nog van Sinterklaas zinge'.

Sinterdilemma

Sinds wij kinderen hebben levert het elk jaar weer een dilemma op: waar gaan we kijken naar de intocht van Sinterklaas?

Het meest logische zou zijn om dat in je eigen dorp te doen, ware het niet dat de Goedheiligman bij ons in het dorp per TREIN arriveert. Wat een prima manier is om een dorp of stad binnen te komen als de optie 'per boot' uitgesloten is. Dat is in dit geval echter niet het geval. Ons dorp ligt pal aan de Maas. Het dorp waar ik vroeger woonde ligt ook aan de Maas en op tv komt de Sint ook aan per boot dus het is voor mij logisch dat Sinterklaas met een boot aankomt (niet dat ik ooit vroeger daadwerkelijk aan de Maas heb gestaan om hem per boot aan te zien komen. Wij stonden altijd 'langs de route', dat was al eng genoeg ;-)). Maar toch heb ik jarenlang geroepen dat ik écht niet ga kijken hoe Sinterklaas per trein zijn intocht in het dorp houdt. Tot vorig jaar. Het was Iza's eerste jaar op school, dus leek het ons voor haar dan toch het leukste om de intocht van Sinterklaas in haar eigen dorp te zien zodat ze die maandag daarna op school met de andere kinderen mee zou kunnen kletsen. Ik vond het een rare gewaarwording. Sint die arriveert per trein.

Dit jaar wordt het dilemma voor ons echter nog wat groter gemaakt. De 'échte' Sinterklaas, die van de tv, komt op een kwartier rijden van onze woonplaats aan. Dus nu kunnen wij (waarschijnlijk voor de eerste en tevens laatste keer in ons leven) meemaken hoe dat in z'n werk gaat, zo'n officiële aankomst van Sinterklaas in Nederland. Maar dat zullen wel meer mensen denken. Juist. Naar verwachting zo'n twintig- tot dertigduizend. Oké. Slik. Dat zijn er wel heel erg veel om tussen te gaan staan met je kleuter van 5 en je peuter van 3. Maar ja, het is wél de echte. Maar op tv kijken is ook altijd leuk. Het verhaal en alle problemen er rond omheen worden vanaf de maandag voor de aankomst uitgebreid besproken in het 'Sinterklaasjournaal'. En als je op locatie staat krijg je niet mee hoe 'het verhaal' verder gaat. Over het Sinterklaasjournaal gesproken...tsjongejonge wat een plaatsvervangende schaamte roept dat dit jaar op met dat afschuwelijk Limburgs accent dat die acteurs gebruiken. Limburgers zijn geen Brabanders! 'Hedde gij'. Tssss. Dat zegt een Limburger niet! Dus ik vraag me af of het Roermond ook nog iets op gaat leveren in plaats van alleen maar kosten, die officiële aankomst van de Sint in hun stad. Want wat wordt Limburg weer debiel neergezet zeg. Maar dat ff tussendoor.

Oké. Als we dan toch in Roermond de aankomst van Sinterklaas in Nederland gaan zien, hoe zouden we dat dan moeten gaan aanpakken? Per auto naar Roermond is geen optie. Per trein dus. Maar hoe laat moeten we dan gaan? Willen we een beetje vooraan staan dan moeten we dus rond 09:00 uur in de stad staan. Juist. 3 uur in de kou staan met een kleuter en een peuter. Dat wordt één groot feest natuurlijk: 'Mama, komt ie al?' 'Papa, ik heb het koud'. 'Mama, ik moet plassen'. 'Papa, komt ie al?' 'Mama, ik heb dorst' 'Mama, mag ik een snoepje?' 'Papa, ik moet poepen' 'Mama, komt ie al?' Nee dank je. Dat gaan we dus niet doen. Ook al is het een 'once in a lifetime opportunity'. Want weet je wat het is: voor die kinderen is Sinterklaas, Sinterklaas. Of hij nu in Roermond aankomt of ergens anders. Dat maakt voor hun niks uit. Dus wij gaan zondag fijn naar het station om te zien hoe Sint Nicolaas met z'n Zwarte Pieten uit de stoptrein stapt.

Peuter- en kleuterpraat (2)

Ik zie, ik zie wat jij niet ziet

's Morgens smeert Nico altijd de boterhammen van de kinderen en dekt ook voor hun de tafel. Ik zorg dat ze gewassen en aangekleed worden. Op een morgen zijn Iza, Evi en ik een beetje vroeg beneden en staan de bordjes van onze meiden nog niet op tafel. Iza en Evi gaan zitten en Nico legt ondertussen de placemats neer en hun bordjes. Hij staat op het punt om de bekers melk te pakken als Iz a(5) aan Evi (3) vraagt: 'Zie jij hier ergens melk staan?'

Baby op komst
Ik tegen Iza: 'Raad eens wie er een babietje krijgt'.
Iza: (verlegen lachend) 'Ik weet het niet'.
Ik: 'Het is een vriendinnetje van mij'.
Iza: 'Dan weet ik het al. Tante Yvonne'.
Ik: 'Dat is niet mijn vriendinnetje, dat is mijn zusje'.
Iza: 'Heeft die bij jou op school gezeten?'
Ik: 'Jup'.
Iza: 'Steffie?'
Ik: 'Jaaaa!'
Iza: (stuiterend) 'En dan ga ik daar zaterdag ook nog logeren! Misschien is het babietje er dan al!'
Ik: 'Nee gekkie, dat kan niet. Het babietje komt als jij bijna jarig bent. Misschien wel als jij jarig bent'.
Iza: (nog steeds stuiterend) 'Dan moet de baby ook op mijn verjaardag komen!'
Ik: 'Dat kan toch niet, dan is de baby in het ziekenhuis'.
Iza: 'O, dat geeft niks. Dan komen ze maar een andere dag op mijn verjaardag. Net als Pieter en Debby toen met Evi's verjaardag'.

Verliefd
Iza: 'Ik ben op Quinn en Ilse ook. En Quinn is ook verliefd op Ilse en op mij. Maar dan kunnen we natuurlijk niet trouwen. Maar als Ilse dan met Quinn wil trouwen dan trouw ik wel met Sem. Paaf aaf oét'.

Onderling inwisselbaar
Ik heb met een mama van een vriendinnetje van Iza afgesproken om 's avonds een stuk te gaan wandelen. Evi heeft daar lucht van gekregen. Als ik haar naar bed doe vraagt ze of ik straks ga wandelen.
Ik: 'Ja, met de mama van Ilse'.
Evi: 'Kan ook papa wandelen met de mama van Ilse en mama thuisblijven'.

Reden voor een feestje
Iza op 4 oktober 's morgens voordat we gaan ontbijten: 'Mama? Mag ik iets lekkers op de boterham. Omdat het Dierendag is? Want de dieren hebben feest en wij dus ook'.

Dûh
Ik ben met Evi aan het knutselen. Ze heeft een leeg eierdoosje waarin Iza met stiften in heeft gekleurd in elk leeg 'eierplaatsje'. 'Dit is verf!', zegt Evi. 'O', zeg ik, 'kun je daar mee schmincken?' Evi kijkt me aan als een botsauto en zegt dan op een heel droog 'dûh'-toontje: 'Neej. Verven'.

Mooi
Evi heeft een A4-tje totaal volgekleurd. 'Wat is dat?', vraag ik. 'Mooi', antwoordt Evi.

Gezellig
Ik ben met Iza en Evi aan de grote tafel aan het knutselen. De radio staat afgestemd op 3FM. Dan zegt Iza: 'Zullen we gezellige muziek opzetten?'

Cupcake
Iza, Evi en ik hebben cupcakes gemaakt en versierd. 's Avonds vraagt Evi of ze er straks een op mag eten. Ik vraag of ze die eigenlijk wel lust. Evi antwoord met een 'dûh'-toontje: 'Ja, ik heb die zelf gemaakt!'

Ik zag twee beren...
Nico, Iza en ik zijn varianten op 'Ik zag twee beren broodjes smeren' aan het zingen. Iza komt met 'Ik zag twee bijen auto rijen'. We verzinnen nog: 'Ik zag twee bijen een mutsje breien', 'Ik zag twee giraffen 'n sigaartje paffen', 'Ik zag twee koeien een boompje snoeien' en 'Ik zag twee apen pepernootjes rapen'. Toen viel mij een briljante variant in: 'Ik zag twee vissen, naast de pot pissen'. Iza is even stil en zegt dan heel droog: 'Maar dat kan toch helemaal niet?'

Schuldig voelen

Is het echt iets wat mama's hebben? Of hebben papa's dat ook? Of ben ik de enige die dat heeft? Zich schuldig voelen ten opzichte van mijn kinderen. Vast niet.

Ik weet heel goed dat het helemaal niet nodig is en aan onze meiden merk ik ook dat zij nergens last van hebben want ze noemen me nog altijd 'de allerliefste' en als ze pijn of verdriet hebben dan is mama toch altijd de eerste waar ze naar toe willen. Maar waarom dan toch af en toe dat schuldgevoel?

Vandaag ook weer. Evi moest een kleine ingreep (en dat is nog een groot woord) in het ziekenhuis ondergaan. Ze kreeg nieuwe buisjes in haar oren. Een ingreep die een paar minuten duurt. Die heeft ze ook al eens gekregen toen ze 1 jaar was. Maar toen zat ik 'between jobs' en konden Nico en ik allebei mee naar het ziekenhuis. Nu heb ik een baan waarbij ik maar 25 vakantiedagen krijg (op de één of andere manier pik ik telkens (3x) de banen eruit waarbij geen cao hoort en ik dus het minimum aan vakantiedagen krijg ;-)). Die zijn dus zo goed als op als ik de dagen die ik nog op moet nemen (Sinterklaas, dag na Kerst), meetel. Dus papa moest dit keer alleen met Evi. En dat voelt toch een beetje falerig. Mama's moeten er in zo'n situatie toch bij zijn? Ook al kan papa dat echt wel helemaal alleen en vinden kinderen het prima dat papa er alleen is en mama niet. Zo dacht onze jongste dochter er dus gelukkig ook over want ze heeft de hele morgen in het ziekenhuis geen kik gegeven. Pak van mijn hart :)

Maar ook als ik eens een dagje uit wil met vriendinnen. Shopdag. Musicaldag. Of uiteten ga en man en kinderen alleen moeten eten (terwijl ik meestal sowieso niet kook, daar heb ik een schurfthekel aan!). Dan is er altijd dat stemmetje in mij dat maakt dat ik mij schuldig voel. Ik ga er geen dag of avond minder om op stap hoor. Maar toch.

Zal dat dan toch onbewust het 'wat zullen de mensen wel niet denken'-effect zijn dat mij aangepraat is van vroeger uit? En waarover ik altijd heel hard roep dat ik daar niet aan meedoe en dat ik doe wat ik zelf wil?
Of is het gewoon een typisch mama- of ouderding?

Wie herkent zich hierin? Of juist helemaal niet? Laat het weten! Dan kan ik erachter komen of ik toch neurotischer ben dan ik dacht :)

Friends

'Across the Hall', 'Once Upon a Time in the West Village', 'Six Of One', 'Friends like Us' en'"Insomnia Cafe' zijn allemaal alternatieve namen voor de serie die uiteindelijk bekend is geworden onder de naam 'Friends'. Wat mij betreft de beste serie EVER. Ik heb alle afleveringen ondertussen een paar keer gezien en de dvd-collecti e hebben we uiteraard in ons bezit. Ik heb een zusje en een vriendin die alles nóg vaker hebben gezien #ahumFreaks ;-) Als je een regel tekst uit 'Friends' noemt, dan weten zij nog sneller dan ik waar men het over heeft.

Sinds kort volg ik op Twitter @FRIENDSshowsays, een twitteraccount dat dagelijks meerdere 'Friends'-zaken tweet. Van feitjes tot foto's tot stukken tekst uit de show. Elke tweet levert bij mij een 'oh ja!'-momentje op en zorgt voor een (al dan niet zichtbare) glimlach.

Zo gebruiken ze regelmatig de hashtag #youreaFRIENDSfan waarbij ze aangeven dat als je een bepaald woord, stuk tekst of foto's uit een aflevering ziet, en je een échte 'Friends'-fan bent, je meteen weet waar dit betrekking op heeft. Zo moet bij échte Friends-fans dus een lampje gaan branden als ze de woorden 'Unagi', 'Phalange', 'Gleba' of 'je-llo' horen.
En zouden échte fans regelmatig een bepaalde beweging gebruiken in plaats van hun middelvinger op te steken en weten ze dat je gitaar kunt leren spelen zonder er een aan te raken.

Een echte 'Friends'-fan weet natuurlijk dat iedereen z'n eigen 'lobster' ergens op deze wereld rond heeft lopen. Ook zou het blijkbaar zo moeten zijn dat je pas een 'Friends'-fan bent als je bij de begintune in je handen klapt nadat 'The Rembrandts' 'So no one told you life was gonna be this way' hebben gezongen en je *klapklapklapklapklap* hoort. Nou, zo ver gaat het bij mij nog niet. Maar dat komt misschien ook omdat wij de begintune altijd overslaan :)

Weet jij wat 'Bamboozled' betekent? Heb je ooit eens gezocht naar je 'identical hand-twin'? Woon je in een flat of appartementencomplex en heb je al eens goed naar de overburen gekeken of daar wellicht een 'ugly naked guy' woont? En heb je ooit geprobeerd 'The Routine' na te doen? Misschien heb je zelfs al eens één van deze  fake-namen gebruikt: 'Ken Adams', 'Regina Phalange', 'Miss Chanandler Bong' of wellicht 'Princess Consuela Banana Hammock'? Ren/jog  je regelmatig? Dan heb je vast al eens geprobeerd Phoebes loopje uit 'The One Where Phoebe Runs' na te doen. Heet jouw relaxstoel 'Rosita' en noem je tv 'Stevie the TV'? Kun jij het woord 'Nestlé Toll House' niet meer lezen zonder te denken aan Phoebes oma die volgens haar ooit een geheim recept voor koekjes had gekregen van 'Nestlé Toulouse'? Ook dan val je in de categorie 'Friends-fan'.

Er zijn veel dingen die gebeuren in het dagelijks leven waardoor ik meteen aan 'Friends' moet denken. Als ik verkouden ben, denk ik aan Phoebe die er alles aan doet om verkouden te blijven omdat haar stem zo sexy klinkt. Als ik iemand 'veto' hoor zeggen (op z'n Engels uitgesproken) denk ik aan Ross en Rachel die namen bedenken voor hun ongeboren baby. Als ik het cijfer 'seven' hoor, dan hoor ik 'm in gedachten er meteen echoënd een aantal keren steeds zachter wordend achteraan en zie ik Monica met haar vingers uiteindelijk het cijfer zeven maken waarbij ze 'seven' mimed. Zie ik ergens een dvd liggen van 'Miss Congeniality' dan denk ik aan Chandler. En hoor ik de eerste regel van 'Copacabana' van Barry Manilow dan zie ik Rachel voor me in haar zuurstokroze bruidsmeisjes jurk die de eerste regels uit dit lied met behulp van Ross zingt op de bruiloft van haar ex Barry die trouwt met haar vroegere beste vriendin Mindy. Bij het horen van 'Old MacDonald had a farm' denk ik altijd aan Phoebes uitleg waarom ze tóch haar vader die ze nog nooit ontmoet heeft op moet zoeken. Hoor ik 'We will rock you' van Queen op de radio dan denk ik aan Ross die het antwoordapparaat van het jongensappartement heeft ingesproken nadat hij er in is getrokken: 'We will, we will, callyouback'. Iemand in het Engels tot vijf horen tellen kan ik niet meer horen zonder aan Ross te denken die tussen elk getal 'Mississippi' zegt. En als ik daaraan denk dan denk ik ook meteen aan de scène van Ross in de spraytan-cabine. Geweldige scène! Gisteren had ik blijkbaar een mascarakloddertje bij mijn rechteroog waar mijn moeder me op wees. Ik moest meteen aan Joanna denken, Rachel's baas bij 'Bloomingdale's'. Die heeft blijkbaar altijd een kloddertje mascara. Een reden voor Chandler om haar te dumpen. Laatst liepen we over de Floriade en zag ik bij een van de paviljoens 'Jemen' staan. Meteen moest ik aan Chandler denken die op een gegeven moment voor zijn werk hierheen moet verhuizen.

Ook is het natuurlijk hartstikke leuk om de uitdrukkingen die de 6 hoofdrolspelers karakteriseren in het dagelijks leven te gebruiken:

Ross' 'Hi'
Phoebe's 'Oh no
Rachel's 'Nooooo'
Monica's 'I KNOW!'
Joey's 'How You Doin'?'
Chandler's 'Could I BE...'

En niet te vergeten Janice's 'OH-MY-GOD!'. Of je probeert Chandler's 'sex-face' na te doen.  En niet te vergeten Chandler's  'ik-moet-op-de-foto'-gezicht trekken. Alhoewel dit natuurlijk alleen maar leuk is als diegene waartegen je het gebruikt ook begrijpt wat jij bedoelt :)

Eén van de leukste afleveringen vind ik 'The One With The Embryos' waarin de meiden hun apartement af moeten staan aan de jongens omdat ze een trivia-spelletje verliezen. HI-LA-RISCH! Ook 'The One That Could Have Been' vind ik geweldig!

Ik heb ook wel eens gehoord dat in elke vriendengroep wel een Chandler, Joey, Monica, Phoebe, Rachel of Ross zit. Als ik iemand zou moeten kiezen waarmee ik me kan identificeren dan zou dat Monica zijn. Alhoewel ik totaal NIET kan koken. En geen schoonmaakfetisj heb :)

Nog even een leuk feitje: in vijf en een halve dag (waarbij je 8 uurtjes slaapt pakt) kun je ALLE afleveringen van Friends kijken. Misschien iets voor een regenachtige vakantieweek? Enjoy!

En ga @FRIENDSshowsays volgen op Twitter! It makes your day! ('You're' means 'you are', 'your' means 'your'!)

Politiek

Het is waarschijnlijk niet echt een goed idee dat ik een blog ga schrijven over politieke aangelegenheden aangezien ik me daar eigenlijk nog nooit echt in verdiept heb en me er eigenlijk ook helemaal niet in wíl verdiepen. Noem het dom. Noem het stom. Noem het on-sophisticated. Noem het zoals je wil. Maar politiek interesseert me gewoon vrij weinig. Maar de verkiezingen komen er aan en dus houdt het iedereen bezig en dus ook mij.

Uiteraard heb ik de stemwijzer gedaan en daar kwam precies uit wat ik wil stemmen. So far so good. Want natuurlijk ga ik wel stemmen. Als je niet gaat stemmen mag je achteraf niet zeuren. Zo werkt het. En ik zeur graag. Dus die kans laat ik me niet afnemen :) Een lijsttrekkersdebat kijk ik echter liever niet. Kijken naar een lijsttrekkersdebat wekt irritatie en boosheid bij mij op. Politiek leiders roepen dan dingen waar ik het niet mee eens ben, zoals dat ze het eigen risico willen verhogen en wij burgers dus meer moeten betalen en meer van dat soort zaken. Dan hebben ze een discussie en hoor ik dat sommige partijen niet willen bezuinigen op bepaalde zaken maar waarvan de Nederlandse burger dan de dupe zal worden. 'Laat maar zitten', denk ik dan.
Dat hele stemgebeuren gaat naar mijn idee trouwens nergens over. Alle lijsttrekkers roepen wat ze willen 'verbeteren', maar als de meerderheid dan op een bepaalde partij stemt en puntje bij paaltje komt dan gebeurt er uiteindelijk niks. Want dan vormen ze een coalitie of gaan ze gedogen en dan hebben minderheidspartijen ook een stem in het hele gebeuren en wordt er nog niet uitgevoerd wat de partij die de meerderheid heeft beloofd. En zijn we dus terug bij af. Alleen een beetje bozer en geïrriteerder. In mijn geval dan. Als ik me er écht in zou verdiepen.

Mijn stem uitbrengen op de lokale politiek heb ik overigens sinds ik deze gemeente woon nog nooit gedaan. Ook in dit geval is mij weleens gezegd dat ik dan achteraf niet mag zeuren als ik niet stem, maar wat de lokale politiek betreft maakt mij dat vrij weinig uit. Ik heb me nog nooit geërgerd aan iets waarvan ik denk dat een lokale politieke partij daar verandering in aan kan brengen. Maar dat ik zo denk kan ook komen door mijn desinteresse :)

Trouwens, bij de lokale verkiezingen stemmen naar mijn idee mensen ook vaak op de buurman, hun oom, vader, schoonvader of andersoortige bekende. Gewoon. Omdat ze die kennen. En daarbij maakt het dan dus blijkbaar niet uit welke standpunten de partij heeft die deze bekende vertegenwoordigd. Zo werd mij ook eens gevraagd om op iemand te stemmen. Ik heb dit geweigerd. Dit werd mij niet echt in dank afgenomen volgens mij. Maar als iedereen gaat stemmen op iemand die ze kennen, gewoon omdat het kan, dan gaat het toch nergens meer over! Dan worden er vervolgens beslissingen genomen en gaat iedereen zeuren dat ze dat niet willen, terwijl ze zelf medeverantwoordelijk zijn voor die beslissing! Zonder dat ze het weten dan natuurlijk, want ze hebben gewoon gestemd 'omdat het kan'.

Maar goed. We zullen zien wie er 12 september 'wint'. Wie wordt de nieuwe 'Baas van Nederland'? Gaat Nederland als gevolg van de stemmingsuitslag tóch uit de EU? Moeten we tot ons 67ste doorwerken? Wat gaat er gebeuren met de hypotheekrenteaftrek? Worden er zaken in het onderwijs verbeterd? Wordt de zorg écht verbeterd of moeten we later zelf voor onze ouders zorgen?
Ik ben benieuwd of en hoeveel punten die de lijsttrekkers ons beloven écht 'verbeterd' worden. Sowieso zijn sommige oplossingen voor de één een verbetering en gaat de ander erop achteruit. En dat zal ook altijd zo blijven. Maar om hierover te mogen zeuren, moeten we dus wél even met z'n allen stemmen :)

Genieten

Genieten moet. Dat is verplicht. Tenminste, zo voelt dat af en toe. Voor mij. Vooral in de vakantie. Je hebt maar 3 weken. En daarin MOET je niks en toch vanalles.

Ik neem me altijd vanalles voor om in de vakantie te doen. Zo ook deze vakantie. 'Gelukkig' waren we maar 1 week echt óp vakantie. Maar in die overige 2 weken moest er dus thuis flink genoten worden. Lang voordat het vakantie is bedenk ik me elk jaar weer hoe heerlijk het zal zijn om in de vakantie, waarin je niks moet, 's avonds als het een beetje af is gekoeld na een lange hete dag, nog even lekker met manlief en kinderen een stukje te fietsen langs de Maas of een stukje te wandelen door het bos, langs de Maas of op de Hei en daarna een drankje te doen op een terrasje. En hoe leuk het zal zijn om een dagje strand te doen...

Wij hebben in de twee weken dat we thuis vakantie hadden welgeteld 1x 's avonds gefietst, 1x 's avonds gewandeld en géén dagje strand gedaan. Wel een hoop andere dingen. Dat dan weer wel. En ook heel veel niet. Want niks moet.

En in die week dat we óp vakantie zijn moet er natuurlijk helemáál genoten worden. Want je hebt maar één week waarin dat kan. Eén week waar je veel geld voor hebt betaald. Nonsens. Maar zo werkt mijn brein. Dus als de dag net begonnen is dan ben ik al aan het bedenken wat we de dag erna kunnen gaan doen. Zodat het wel allemaal leuk blijft. Waardoor het dus zomaar niet leuk kan worden omdat ik alles kan verpesten met (op)dringerig gedoe :)

Maar we hebben het leuk gehad. Gelukkig wel. Ik hoop dat man en kinderen dat ook zo hebben ervaren en zich niet alleen kapot hebben geërgerd aan hun freakerige vrouw of mama. Alleen zou ik volgens mij nog méér kunnen genieten als ik dat op dát moment ook echt doe en niet alvast bezig ben met het volgende moment. Nu geniet ik vooral van het terugkijken op de vakantie. En dat lijkt me niet helemaal waar genieten om draait...

Ik heb overigens alvast folders aangevraagd voor de vakantie van volgend jaar, zodat we alvast kunnen kijken waar we dan verplicht kunnen gaan genieten...

Het goede voorbeeld geven

Daar ben ik persoonlijk heel goed in. Ik vloek bijvoorbeeld nooit waar mijn kinderen bij zijn en ik schreeuw ook nooit tegen ze...

Onzin natuurlijk. Mensen die mij goed kennen weten dat 'godverdomme' mijn favoriete vloekwoord is, de 'ranzige' woorden af en toe zonder ophouden uit mijn mond rollen en dat ik mijn kinderen meestal gewoontegetrouw al schreeuwend terechtwijs.

Dat ik dit keihard terugkrijg van onze meiden is natuurlijk niet vreemd. Iza's eerste woordje was 'tomme, tomme' en ook Evi wist al snel raad met een variatie op mijn meest gebruikte vloekwoord. Volgens mij hebben kleine kinderen een radartje voor dat soort woorden. Als oplossing heb ik gezegd dat als zij net zo groot zijn als mama, ze ook dit woord mogen gebruiken en nu nog niet. Dat werkt vooralsnog prima :)

Ook dat geschreeuw vinden Iza en Evi blijkbaar normaal. Hoe vaak ik niet op schreeuwende toon 'moet' zeggen dat ze NIET ZO MOETEN SCHREEUWEN!! is niet bij te houden :)

Ook leuk om te zien is hoe andere ouders het 'goede voorbeeld' geven. Ik vind het namelijk niet normaal hoeveel ouders 's morgens te laat hun kinderen naar school brengen. Of beter gezegd: afgeven. Ze rijden dan hun auto tot bijna vooraan bij de poort en laten hun kleuter van net 4 dan zelf zijn klaslokaal binnen gaan. En laat dit in sommige gevallen ook nog een kind zijn dat het eigenlijk wel nodig heeft dat papa of mama af en toe mee naar binnen gaat #categorierotkind.

Het overduidelijkst zijn natuurlijk de dikke kinderen bij wie je als je de vader of moeder ziet meteen een 'aha!-moment' krijgt. Dan kun je er vaak al van uitgaan dat het voedingspatroon in dat gezin verre van gezond is. Óf ze hebben allemaal dezelfde ziekte, dát kan natuurlijk ook. Maar ik ben dan toch meer van de vooroordelen, dus optie 1 komt dan toch als eerste bij mij op.

Attent zijn, dat is ook iets dat vaak met de paplepel ingegoten wordt. Er zijn mensen die voor elke scheet een kaartje sturen om proficiat of sterkte te wensen. En er zijn ook personen die niet het inzicht hebben dat het af en toe best leuk is om een kaartje te sturen. Het is vaak zo dat de ouders van de mensen uit de laatste categorie dit ook niet vaak doen. Dan is het dus niet vreemd dat het kroost van deze mensen dit niet als iets 'normaals' zien.

Ook is het zo dat redelijk tot tamelijk egoïstische of egocentrische ouders kinderen krijgen met dezelfde eigenschappen. Logischerwijs zit dit dan ook in hun genen. Maar als kinderen door hun ouders niet als voorbeeld meekrijgen dat het soms ook belangrijk is om je aan te passen aan andere mensen en niet alles om je eigen persoontje te laten draaien dan is het voor een kind natuurlijk lastig om dit uit zichzelf wél te doen.

Dit geldt natuurlijk ook andersom. Kinderen waarvan de ouders zichzelf altijd wegcijferen voor andere mensen zullen dit ook veel sneller doen. En kinderen waarvan de ouders zich in een hoekje laten drukken zullen ook niet snel voor zichzelf opkomen.

Ach, ik neem aan dat we allemaal ons best doen om onze kinderen uit te laten groeien tot aardige, leuke en interessante individuen. Dus met het feit dat ik wéét dat vloeken en schreeuwen opvoedtechnisch niet slim is ben ik al een heel eind op weg :)

Nobody's perfect.

Mens-erger-je-niet aan de Muizenval van het Cluedo van de Levensweg van Meneer Van Dale in Catan

Noem mij een nerd, maar ik vind gezelschapsspelletjes spellen fantàstisch! Al toen ik een kind was. Dan zat ik in m'n eentje te mens-erger-je-nieten en was ik alle 4 de kleuren tegelijk en kon ik mezelf van het bord af meppen! #nerd

Gelukkig had ik vroeger een vriendinnetje waarmee ik spelletjes kon spelen totdat we erbij neer vielen. Letterlijk. Want als we bij elkaar bleven logeren dan speelden we Monopoly met onze eigen regels. Je kon hotels bouwen zoveel als je wilde op 1 straat en als iemand dan blut raakte omdat ie de ander moest betalen dan kon je bij de bank geld lenen. En als het geld bij de bank op was dan schreven we het geleende geld op een briefje. Vaak speelden we tot we moesten slapen en dan gingen we 's morgens weer verder #nerd

Ook speelden we vaak 'Muizenval', tenminste als Steffie daar zin in had. Het was haar spel, maar meestal was ze niet voor een potje te porren. Geen idee waarom niet. Waarschijnlijk omdat je er nogal wat aan op moet bouwen en als je de hele constructie op een gegeven moment kunt laten lopen dan is het spel ook pats-boem afgelopen. Soort domino-idee: je bouwt met de opperste concentratie een parcours in elkaar en als je tegen het eerste steentje duwt dan ligt een halve minuut later de hele zooi op z'n gat. Holladiejeej.

Het 'Spel der Spellen' dat vond ik ook altijd leuk. Een hele boel spelletjes in één spel. Wat een uitvinding!

Bij ons thuis speelden we graag 'Levensweg'. Al kwamen Steffie en ik er na een paar jaar achter dat we het spel niet goed speelden. We begrepen in het begin niet hoe het zat met die 'levensverzekering' en kwamen er dus na het spel een paar jaar gespeeld te hebben achter, dat dat een heel leuk element in het spel is #fail.

Ook 'Patience' speelden we graag. En dan niet de versie die je in je eentje kunt spelen. Maar tegen elkaar. Bij ons thuis speelden we de versie die mijn moeder kende en bij haar thuis speelden we hun versie. Nét even iets anders. We kwamen er namelijk niet uit wat nu de leukste of de enige juiste versie was...

Toen we wat ouder waren kreeg Steffie op een gegeven moment 'Waanzinnig Winkelen' voor haar verjaardag. Wát een 'suffistekeetut' spel! Je kreeg een bankpasje en er was een middenconsole van waaruit een vrouwenstem riep waar de uitverkoop was en waar de koopjes. Dit veranderde ook nog eens een keer midden in het spel! Toen we jaren later als pubers dit spel nog eens speelden en we binnen 20 minuten klaar waren was dat een domper op het jeugdsentiment #dathaddenwedusbeternietkunnendoen

Als we op zondagmiddag bij oma op bezoek gingen dan speelden we vaak 'Cluedo'. Mijn nichtje sleepte dat dan mee en wij probeerden de moord op die rijke Jeu op te lossen die óf in de hal, in de keuken, in de bibliotheek of in een andere kamer was vermoord met een touw, een bijl een mes of een ander moordwapen, door Rosa Roodhart, Kolonel van Geelen, mevrouw Blaauw van Draet of een ander verdacht persoon. Geweldig!

Toen ik 12 was kreeg ik 'Triviant' cadeau van Sinterklaas. Ook dat speelde ik vooral met Steffie. De vragen waren in het begin véél te moeilijk. Ik vond het geweldig als ik de vraag kreeg waar elke 5 jaar de 'Passiespelen' werden opgevoerd. Een gele (geschiedenis-)vraag was dat. Dat antwoord was makkelijk, want dat was bij ons in het dorp #appeltjeeitje. Mijn vader wilde dit spel nooit spelen maar zat wel altijd vanaf de bank het (volgens hem) juiste antwoord te roepen. Stiekem vond ie het dus toch wel leuk.

Toen ik een relatie kreeg met Nico leerde ik van zijn moeder 'vrouwenpotten'. Een ontzéttend verslavend kaartspelletje. Dit spelen we nu nog altijd als we een 'spellenavond' houden met onze vrienden. Vaste prik is afsluiten met 'vrouwenpotten'. Tussen ons vieren heet dat sinds een vakantie 2 jaar geleden 'vrouwenneuken', vraag ons niet waarom. We hebben alle 4 geen idee hoe dat erin is geslopen #ranzigekal #kenmerkendvoorhetniveauafentoe

Samen met Nico hebben we trouwens hele vakantieavonden op de balkonnetjes van ons vakantieverblijf zitten 'sjuppedammen' oftewel 'duizenden'. Soort 'Rummikub', maar dan met kaarten. Blijft ook leuk om te spelen #nerd

Er is één spel waarbij ik 2x keer bijna in mijn broek heb gepiest van het lachen en dat is 'Meneer van Dale wacht op Antwoord'. Godsàmme, wat een hilarisch spel is dat! Mits je het met de juiste personen speelt. Dat dan weer wel. Je moet als speler humor hebben én creatief zijn dan kun je de leukste dingen verzinne. Als je dan ook nog in een melige bui bent (en/of wat gedronken hebt) dan is het feest compleet. Dan krijg je van die 'had je bij moeten zijn'-momenten #onbetaalbaar

Op een gegeven moment hebben Nico en ik 'Kolonisten van Catan' ontdekt. Ook dit spel spelen we meestal tijdens de spellenavond met onze vrienden. Blijft leuk. We hebben sinds een paar jaar ook 'De Kolonisten van de Prehistorie'. Maar dat is het toch nét niet.

Daarna ontdekten we meerdere spellen van de makers van 'Kolonistn van Catan: '999 Games'. 'Machiavelli', 'Carcassonne', 'Boonanza', 'Take 5' en 'Alles of Niets'. Geweldig hoe mensen zulke spellen kunnen bedenken!

Nieuwe spellen spelen is trouwens niet echt mijn ding, althans, als ik zelf de handleiding door moet spitten. Ik heb er geen geduld voor. Ook omdat mijn ervaring is dat je vaak tijdens het spel ergens tegenaan loopt (zeker bij de spellen van 999 Games) waarvan je de oplossing niét in de handleiding vindt en het spel dus voor eeuwig (of in ieder geval voor een hele tijd) verkloot is. Totdat je het spel weer een keer gaat spelen omdat je niet meer weet wat dat ene nou toch ook alweer was waardoor je het spel niet meer met goed fatsoen kon spelen.
Het handigste is als iemand het spel al kent en het je even 'spelenderwijs' uitlegt.

Wat ik ontzettend leuk vind is dat onze meiden (5 en (bijna) 3) het ook ontzettend leuk vinden om spelletjes te spelen. Zelfs met de jongste kun je al vanalles spelen zoals domino en memory.

Met het nieuwe grut dat ook spelletjesverslaafd blijkt te zijn, ben ik dus gelukkig nog lang niet uitgespeeld!

Facebook: eenrichtings- of tweerichtingsverkeer?

Van sommige mensen vraag ik me af en toe serieus af waarom ze een Facebook-profiel hebben aangemaakt. De hoofdreden (die denk ik voor iedereen geldt) is: omdat 'iedereen' een Facebook-profiel heeft. En dan kun je natuurlijk niet achterblijven.

Maar goed. En dan? Dan moeten er toch mensen zijn die erachter komen dat zo'n Facebook-profiel niks voor hun is. Althans dat is míjn conclusie aangaande sommige van mijn Facebook-'vrienden'. Deze Facebook-'vrienden' zou ik eigenlijk het liefste verwijderen als Facebook-'vriend', maar dat vind ik dan weer not-done omdat de reden die ik ervoor heb wel eens als geen of een slechte reden gezien kan worden en dan krijg ik dáár weer gezeur over. Laat maar zitten dus.

Maar waarom vind ik dan dat deze mensen eigenlijk niet zouden moeten 'Facebooken', althans. Niet binnen mijn timeline? :)
Nou ten eerste omdat ze dat dus letterlijk niet doen. Facebooken is naar mijn idee een tweerichtingsverkeer. Of drierichtings eigenlijk. Je leest, je reageert en je post. Er zijn Facebookers die alleen lezen. En als je ze dan weer eens keer in levende lijve spreekt dan refereren ze een paar keer aan dingen die je op Facebook hebt gezet! Is het dan zo moeilijk om af en toe eens op 'vind-ik-leuk' te klikken? Dan wordt het misschien toch eens tijd voor het 'vind-ik-niet-leuk-knopje'. Kijken of ze dat wel weten te gebruiken.

Ten tweede zijn er mensen die Facebook te serieus opvatten. Ik vind het juist leuk om alles een beetje te overdrijven op Facebook. Mijn posts moeten dus vaak met een korreltje zout genomen worden. Niet dat ik dingen post die niet waargebeurd zijn ofzo, maar ik vind het leuk om de zaak een beetje aan te dikken. Facebook is naar mijn idee een manier om andere mensen te entertainen. Maar je hebt dus mensen die alles serieus opvatten en dan reageren op mijn zeur- en zanikposts (die ik overigens écht wel meen, maar die ik dus wat smeuïger maak) in de trant van: 'Och Lonneke...(en dan heel verhaal dat iedereen daar wel eens last van heeft blablablabla). Er staat nog net niet: 'Och Lonneke, maak je toch niet zo druk'. Maar tussen de regels door lees je dat ze dat eigenlijk bedoelen. Nu kennen die mensen mij ook wel een beetje, en hebben ze ook wel gelijk, want ik maak me graag druk om vanalles en nog wat, maar dan nog. 'Sense the tone', zou ik dus willen zeggen. Maar dat is lastig met geschreven tekst.

Wellicht dat een gebrek aan humor (of een gebrek aan dezelfde humor als ik heb, of hun idee dat ik geen humor heb maar zij wel) er ook mee te maken heeft dat de 'tone' van mijn posts niet op wordt gepikt. Hierdoor kom ik op een derde reden waarom ik eigenlijk graag sommige mensen wil verwijderen als mijn Facebook-'vriend': wat ze posten interesseert me vaak geen ene moer. Het is in sommige gevallen veelal gezeur (oké, dat kan ik zelf ook heel goed, maar zoals ik al zei, zeur ik aangedikt en overdreven wat ik zelf dan weer grappig vind, en anderen dus blijkbaar niet) of het gaat over zaken die mij niet bezighouden.

Ook een irritatiefactortje is het feit dat sommige Facebookers alleen maar posten als ze iets te vertellen hebben over hun kind, over hun zwangerschap of iets anders waarmee ze op willen vallen en dan alles ook nog in de opschepperige toon. Dus niks in de trant van: 'Ik heb de petatte weer eens aan laten flikkeren'. Deze mensen vallen misschien zowel in categorie 4 (interessant willen doen) als in categorie 3 (geen humor hebben) en zien dus de leukigheid niet in van het feit dat iemand iets post over iets wat míslukt is in plaats van ontzèttend gélukt is.

O, en just for the record: deze 'vrienden' hou ik niet aan als Facebook-'vriend' omdat ik anders bang ben dat ik iets mis. Ik ben héél nieuwsgierig van aard, maar zoals bovenstaand uitgelegd mis ik er niks aan als ze mijn Facebook-'vriendje' niet meer zouden zijn. Het zou zelfs wel lekker rustig zijn, een paar irritatiefactortjes minder :). Het is denk ik gewoon het idee dat het 'not done' is om mensen die je persoonlijk kent (want ik voeg geen vage bekenden toe aan mijn Facebook-'vrienden'-lijst) en dus in het dagelijks leven ook wel eens tegenkomt, te verwijderen als toch, zeg maar, soort van 'vriend'. Nu moet ik wél zeggen dat onder deze 'te-verwijderen-'vrienden'' zeer weinig mensen staan die ik in het dagelijks leven ook echt 'vriend/vriendin' noem. Mijn vrienden hebben uiteraard wél interessante dingen te melden, gebruiken Facebook ook als entertainmiddel en hebben veelal dezelfde humor als ik heb :)

Als ik alles zo bij elkaar optel zijn er eigenlijk weinig redenen om ze niét te verwijderen, toch? Of heeft iemand nog een reden waarom ik ze tóch nog als Facebook-'vriend' aan zal houden?

Voorpretten

Ik kan me niet voorstellen dat er mensen zijn die niet graag op vakantie gaan. Ik vind het heerlijk om er even tussenuit te gaan en zou eigenlijk nóg vaker willen dan dat we nu kunnen gaan. Behalve als het bijna zover is, dan vind ik het even iets minder leuk omdat er dan nog vanalles moét: tassen inpakken, boodschappen doen, het huis poetsen, bedden verschonen... :)

Maar buiten dat is om te beginnen de voorpret al geweldig. Ik vind dat hier een werkwoord van gemaakt moet worden: ik voorpret, wij voorpretten, ik heb gevoorpret :)

Aan het einde van het jaar dan begin ik al brochures te bestellen, of automatisch te ontvangen van de drie grootste bungalowparken: CenterParcs, Landal en Roompot. Ook heb ik al 3 jaar op rij de brochure van VacansOleil besteld omdat het bij mij begint te kriebelen dat ik naar Italië op vakantie wil voor een 'vakantie-vakantie'. Maar uiteindelijk wordt 't 'm dat dan toch niet. Mede omdat ik me met het bladeren door de mooie brochures van de bekende vakantieparken me weer realiseer dat het in eigen land of buurland ook prachtig is of in ieder geval kan zijn als de zon een beetje schijnt :)

Voor dit jaar is de keuze dan ook 2x op Duitsland gevallen en één keer op Noord-Brabant, waarvan 2x op een park van Roompot en 1x op een park van Landal.

CenterParcs komt in dit rijtje niet voor. Dit komt omdat ik CenterParcs maar een arrogante organisatie vind. CenterParcs is ontzettend duur ten opzichte van zijn concurrenten en er wordt weinig tot niks vernieuwd. Met andere woorden: je betaalt bij CenterParcs de hoofdprijs om in een ouderwetse bungalow te verblijven maar wél om de hele dag geëntertaind te worden. Want dat is volgens mij het belangrijkste dat CenterParcs wil uitstralen: als je verblijft op één van onze parken dan hoef je de hele vakantie ook nergens anders naar toe. Nou bedankt, maar mij niet gezien. Geef mij maar een mooi net huisje, waarvan ik (als het even kan) het idee heb dat ik de eerste gast ben en dan entertain ik mezelf wel door zelf uitstapjes te bedenken in de buurt.

Waaruit naar mijn idee ook die arrogante houding van CenterParcs blijkt, is dat je er maar keuze hebt uit 20 parken ten opzichte van 66 parken die Landal aanbiedt en 207 parken die Roompot onder z'n beheer heeft! Maar blijkbaar heeft CenterParcs die vernieuwing niet nodig, want vakantievierders blijven erin trappen.

Wij niet. Wij kiezen lekker voor Roompot of Landal. Ook deze organisaties hebben genoeg aanbod van parken waarbij je geëntertaind kunt worden (als je dat dan toch zo belangrijk vindt), en dat is voor de kinderen natuurlijk hartstikke leuk. Beide organisaties hebben een mascotte: Koos Konijn rijdt elke morgen op elk Roompot-park rond om alle kinderen al zwaaiend te begroeten (hoe doet ie dat toch om elke morgen overal aanwezig te zijn? ;-)) en Bollo is de mascotte van Landal. Ook heeft Landal 'Puk & Pelle'. En ballenbakken en zwembaden zijn ook ruimschoots aanwezig.

Ik kijk nu alweer uit naar onze volgende vakanties. Nog even een weekendje Roompot Bospark 't Wolfsven vóór de zomervakantie en dan een weekje Landal Winterberg ín de zomervakantie.

Doei! Ik ga verder met voorpretten!

In de toekomst kijken

Af en toe bedenk ik me dat ik graag eens in de toekomst zou willen kijken. Dan wil ik even spieken hoe Iza en Evi opgroeien. Welke schoolkeuze ze maken. Welke baan ze krijgen. Op wie ze verliefd worden en of ze uiteindelijk zullen gaan trouwen en kinderen krijgen.
Maar ik wil ook graag weten hoe lang ik nog bij mijn huidige werkgever zit. Alhoewel. Als ik daar volgend jaar nog zit, of nóg langer, dan hoef ik dat nu eigenlijk niet persé te weten...

Misschien toch niet zo'n goed idee dat 'in de toekomst willen kijken'. Over de dingen waarmee ik nu gelukkig ben hoef ik niet te weten wanneer dat geluk ophoudt te bestaan. Ik was er niet gelukkiger op geworden als ik 5 jaar geleden zou hebben geweten dat aan mijn (op dat moment) perfecte, gelukkige leventje over 2 maanden een einde zou komen omdat mijn vader uit ons leven zou worden weggerukt.

Nee, dan blijf ik liever in de waan dat alles blijft zoals het is en dan droom ik gewoon verder dat binnenkort iemand mij opbelt met de mededeling dat ie een geweldige baan voor me heeft die mij op het lijf geschreven is! Want eigenlijk is dat het enige (bereikbare) dat ontbreekt aan mijn (voor nu) perfecte, gelukkige leventje.

En dan ga ik er verder niet over nadenken dat áls dat écht gebeurd wat ik dan moet bedenken om me nog te wensen. Dan wil ik gewoon heel lang ongestoord, volledig kunnen genieten van mijn leuke leven! :)

Wat zou ik graag eens...

...teruggaan naar de tijd dat ik op de basisschool zat. Eerst ff lekker kleuteren bij juffrouw Ghislaine en juffrouw Leonie. Spelen in de poppenhoek en in de speelzaal en met dat plankje met daarop die primaire vormen (dat zag ik bij Iza in de kleuterklas ook nog liggen!). Spelen in de speelzaal op de gymschoenen die allemaal bij elkaar lagen in één bak.

En dan eventjes naar groep 3, naar meneer Ton. Woordjes leren: boom roos vis vuur mus pim kees miep bel boek raam school. B - OO - M, BOOM. Geweldig!

Op woensdagmiddag samen met Rian naar het voorleesuurtje gaan in de bibliotheek. Met allemaal voor mij onbekende kindjes luisteren naar een verhaal dat werd voorgelezen en daarna een knutselwerkje maken dat met het boek dat voorgelezen werd te maken had.

Met de communievoorbereiding bezig zijn in groep 4, met die klapper van dat Belgische manneke die een 'moeke' en een 'vake' had. Ofzoiets. En dan die communieviering! Het liedje 'Muuskesjtil de hendjes same' vond ik helemaal geweldig om te zingen! Het witte jurkje dat ik aankreeg en de lakschoentjes. Prachtig! En meneer Mart die de liedjes begeleidde op z'n gitaar. Wat zou het leuk zijn om dat sfeertje nog eens eventjes te proeven.

Op woensdagavond gingen we naar de repetitie van kinderkoor 'De Martijntjes'. Vooral rond Kerstmis (dus vanaf september) vond ik dat geweldig want dan oefenden we de kerstliedjes. 'Midden in de winternacht' met de triangel en de trommel en de tamboerijn. Enig!

Maar ook muziekles op school was altijd prachtig. Vooral in groep 4 en groep 7 toen we meneer Mart met z'n gitaar hadden. Ik krijg nu nog vaak in één keer het liedje van Cowboy Billy in mijn hoofd en dat wil er dan de rest van de dag niet meer uit. Ook 'De Mandarijn van Tingelingelo' doet het vaak nog goed.

Jazz-ballet bij Lidy (en toen zei er mee ophield bij Annita) stond op donderdagavond op het programma. Als ik 'A Brand New Day' van Diana Ross hoor moet ik altijd denken aan een klasgenootje die 'vuilnisman' al dansend uit moest beelden met een groepje en daarvoor dit nummer koos.

In de bovenbouw werd vooral veel geleerd. Die stomme 'Begrijpend lezen'-boeken met die vogel voorop staan me nog bij, daar zou ik nog wel eens in willen kijken al vond ik dat altijd vreselijk.

En de tafeltjes opdreunen! Bij meneer Geert in groep 6 was dat volgens mij. Ik weet ook nog dat we daar wel eens (of altijd) met z'n allen in de gang hebben gestaan waar de knutselwerkjes hingen en meneer Geert ter plekke een punt gaf. Spannend was dat! :)

Ook het zelfstandig werken dat we altijd een paar keer per week deden vond ik altijd enig. We werden aan het begin van het schooljaar ingedeeld in 3 groepen (op niveau) en er waren ook altijd 3 taken. De belangrijkste taak was het hardop lezen van een verhaal met het groepje waar je in zat. Iedereen moest een bepaald stukje van het verhaal hardop lezen zodat je aan het einde van de rit het hele verhaal gehoord had. Op de andere dagen moest je zelfstandig een andere taak doen.

Het Avi-lezen, dat kwam ook elk jaar terug. De laatste paar jaar moest ik elk jaar hetzelfde stuk tekst lezen omdat ik al op het hoogste Avi-niveau zat en tóch was je er dan een klein beetje zenuwachtig voor. Wel vreemd dat ik niet meer weet waar dat stuk tekst over ging dat ik elk jaar voor moest lezen...

Ik vond het ook altijd leuk om gewoon een boek te mogen lezen als je al klaar was met een taak. In de boekenkasten van school stonden van die heerlijke ouderwetse boeken uit de 50er jaren. Dat vond ik prachtig om te lezen.

Elke week liepen we ook een paar keer naar de gymzaal op de Hoogstraat. Samen met Steffie gaf ik dan punten aan de raamdecoraties. Enig! Leuk was het om bij mooi weer buiten te softballen. Ook de sportdag daar was leuk. In tegenstelling tot de sportdag in de bovenbouw. Touwslingeren over een beek. Met een crossfiets door een diepe kuil. Mij liever niet gezien!

Het vieren van de verjaardag van de leerkracht was ook altijd heel speciaal. Ralph Tacken kwam dan met z'n 'M&R Drive-inn-toestand' met discolampen en dergelijke en iedereen deed een act!Feest!

In groep 7 kreeg ik samen met Iris de 'speciale taak' om elke vrijdag, of elke laatste vrijdag van de maand alle groepen langs te lopen om de doek waarmee het schoolbord schoon werd gemaakt en de handdoek bij de wasbak te verversen. In al die jaren dat ik al op school zat zag ik dat 'grote meiden' doen, dus toen ik in groep 7 zat vond ik het geweldig dat wij aan het einde van de dag uit de klas mochten en dit mochten doen. In groep 8 heb ik met Steffie de papieren handdoekjes die op de toiletten hingen, vervangen. Dat moest aan het begin van de kleine pauze gebeuren en soms gingen wij daarna niet meer naar buiten, maar gingen we terug de klas in, een boek lezen. Totdat de leraar ons betrapte, wij, die nooit iets brutaals deden! Oeps...

1x Per jaar kregen we ook een paar weken lang een speciale knutselles, dan gingen we breien, weven en in groep 8 een buikschuiver in elkaar naaien! Dan kwamen er een paar moeders van leerlingen helpen. Mijn moeder hielp ook altijd mee. Ik weet nog dat de moeder van één klasgenoot altijd zo lekker rook, die had een heerlijk parfummetje. Ook weet ik nog dat we in groep 8 een soort van maquette hebben geknutseld van een huis. Dat vond ik helemaal geweldig om te doen!

Aan het einde van mijn reis terug in de tijd zou ik dan nog eventjes de musical van groep 8 willen doen. Het slotlied zingen: 'Wat leuk dat je geweest bent, het is jammer dat je gaat'. Ook de sfeer die er toen hing zou ik nog wel eens willen proeven. Het idee dat het échte leven gaat beginnen omdat je naar de middelbare school gaat, maar je eigenlijk geen idee hebt dat er nog véél grotere uitdagingen, tegenslagen en gelukkige tijden op je pad komen...

Peuter- en kleuterpraat

Koos
Na een midweekje op vakantie te zijn geweest in een Roompot-park en daar elke dag wel even gezwaaid te hebben naar het reusachtige konijn Koos stappen Iza en ik de maandag erop weer op de fiets om Iza naar een vriendinnetje te brengen om daar te gaan spelen. Aan de overkant van de weg komt een bekende van mij voorbij en ik zwaai. 'Wie was dat?', vraagt Iza. 'Koos', antwoord ik. Het is even stil. 'Koos van Roompot?'

Pipo
Iza ligt in bed maar is haar 2 zogenaamde 'Pipo's' kwijt. Oranje knuffelclowntjes. We hebben er 1 kunnen vinden, maar de andere niet. 'Dan moeten we daar morgen maar even naar zoeken, als we die nu niet kunnen vinden', zeg ik, 'ik vind het sowieso onzin dat je er 2 nodig hebt'. 'Ik vind van niet', zegt Iza verontwaardigd. 'Maar jij hebt niks te vinden', antwoord ik daarop. 'Ik heb wél wat te vinden! Mijn pipo!'

Baby
Ik ben FB aan het checken via mijn telefoon. Evi zit naast me en kijkt mee. 'Baby!', roept ze en wijst naar een foto van het babietje op Facebook. 'Dat is Saar', zeg ik. 'Nee! Baby!' antwoordt ze heel verontwaardigd. 'De baby heet Saar', vertel ik nogmaals. 'Baby', besluit Evi dan heel stellig.

The Voice
Op een middag, zomaar uit het niets zegt Iza: 'Mama, als ik met 'The Voice Kids' mee ga doen dan kies ik voor Makkel en Simon'.

Pull the finger
Nico speelt met Evi het ouderwetse 'trek eens aan mijn vinger'-spelletje. 'Geef me jouw vinger eens', zegt Nico tegen Evi. Evi steekt haar vingertje uit. Nico trekt eraan, maar er gebeurt uiteraard niks. 'Isse pot' (is kapot), zegt ze dan.

Vergeetachtig
Iza kan al schrijven. Papa, mama, Iza, Evi, K3 en bloem. Ze maakt een kleurplaat voor oma. En ze schrijft daarop deze woordjes. 'Volgens mij is deze kleurplaat voor papa en mama', zegt oma. 'Nee, dat is voor als jij vergeet hoe wij heten'.

Mummies

Iza: 'Mama? Had je al die Mummies gezien bij de bieb?' Ik: 'Mummies?' Iza: 'Ja! Van Sesamstraat!' Ik: 'Oh, je bedoelt de Muppets'.

Bloed
Iza: 'Nora zit ook op de Meander (andere basisschool in het dorp). Nora die bloed had aan haar vinger op de bso......was veel bloed hoor!......Nora is niet doodgegaan.....Dat kan wel als je zo bloed hebt hè? (Iza maakt een horizontale beweging langs haar nek). Net als de moeder van, euuuhhhh......Ciske de Rat!.......Die was eerst klein en nu is ie groot'.
Tsjonge het kijken naar die musical op tv heeft veel indruk gemaakt.

Buikpijn
Iza heeft bij het ontbijt geen honger zegt ze. Want ze heeft buikpijn. Heel erg. Maar niet zo erg als mama's vriendin. (Die ligt in het ziekenhuis omdat haar blinde darm acuut is verwijderd en dat had ik Iza verteld, dat kind onthoudt echt alles). Ze belooft de boterham tussen de middag op te eten.
Om 12:00 uur lopen we uit school naar huis. Iza zegt dat ze nog steeds buikpijn heeft en dat ze de boterham dus niet op kan eten. We zouden 's middags bij tante Yvonne op bezoek gaan dus ik zeg dat als ze tussen de middag geen boterham kan eten dat ze dan bij tante Yvonne ook geen koekjes en snoepjes kan eten. 'Maar misschien heb ik dan geen buikpijn meer', antwoordt Iza heel clever.

Moe
Iza luistert niet heel erg goed tijdens het naar-bed-gaan-ritueel. Ik moet een paar keer vragen of ze haar kleertjes bij de vuile was wil gooien maar ze staat maar wat voor zich uit te staren. Ik begin wat tegen haar te schreeuwen en ze schreeuwt een beetje terug. Ze maakt wat gefrustreerde sla-bewegingen dus ik zeg dat ik hier geen zin in heb en dat ik geen verhaaltje voorlees omdat zij zo brutaal doet. Ze zegt op schreeuwende, boze toon: 'Dat maakt niks uit want ik ben toch knettermoe!' Waarmee ze denkt het laatste woord te hebben en mij tuk te hebben. Evi staat ondertussen ook op de badkamer en zegt heel droog: 'Evi nee kettermoe'. (Evi is niet knettermoe) waarmee ze probeert te zeggen dat ze dan nog niet naar bed hoeft.

Ikke, ikke, ikke.....

....en de rest kan.....

Je hebt van die mensen die zichzelf altijd en overal in het middelpunt van de belangstelling zetten. Alsof werkelijk álles om hun draait. Ik denk dat veel van deze mensen dat onbewust doen. Ze willen of kunnen dingen niet vanuit een ander perspectief bekijken, maar alleen vanuit hun eigen belevingswereld. Dat kan dan nogal egoïstisch overkomen.

Volgens Wikipedia zijn er 2 vormen van egoïsme:

Egoïsme in morele zin: Dit is egoïsme waarbij een persoon meer aan zijn eigen bevrediging denkt dan aan de bevrediging van anderen. Dit wordt algemeen als een negatieve eigenschap beschouwd.
Egoïsme in algemene zin: Dit is het zorgen voor het eigen welzijn. Dit soort egoïsme heeft over het algemeen geen negatieve bijklank, omdat het een vanzelfsprekende zaak is dat organismen op hun eigen welzijn letten.

Ik vind het is niet meer dan gezond dat alle mensen enigszins egoïstisch zijn. Prettig dat dat dus ook alom geaccepteerd wordt (volgens Wikipedia dan, en als Wikipedia het zegt dan is het zo :))

Maar als je veel met mensen te maken hebt die zich niet in een ander kunnen verplaatsen en je hebt zelf nogal last van aanpassingsdrang dan kan dat lastig zijn. Niet dat ik daar last van heb. Van die aanpassingsdrang. Ik neig dan toch eerder naar dat egoïsme. Alhoewel ik ook echt wel in staat ben om me aan te passen en ik vind het al helemaal leuk om naar andere mensen te luisteren en met ze mee te denken. Maar goed. Je leeft in principe voor jezelf. Niet voor anderen. En bij jezelf hoort je gezin en je ouders en broers en zussen. Ook voor je vrienden kun je jezelf heus weleens wegcijferen. Maar dan houdt het mijns inziens toch wel op met het 'aanpassen aan'.

Wat ook zo frappant is aan het ikke-gebeuren is het feit dat je vaak ziet dat mensen in de ik-vorm praten als ze toch eigenlijk gewoon 'wij' zouden moeten zeggen. Zo grappig als een zaterdaghulpje in een winkel antwoord met 'Nee, dat heb ik niet meer liggen, daar krijg ik volgende week weer nieuwe voorraad van' op jouw vraag of ze nog Pritt/Pampers/tandpasta/aardappelen hebben. Hoe komt zo'n snotneus erbij om hier in de ik-vorm te antwoorden?! Bij mijn weten heb ik dan in mijn caissière-periode bij Albert Heijn nooit gedaan. Ik heb er in ieder geval bewust op gelet om altijd te zeggen dat wij datgene waar de klant om vroeg niet meer hadden. Zelfs nu antwoord ik in bijvoorbeeld een e-mail naar de klant niet gauw met 'ik'. Meestal typ ik: 'Wij zien uw reactie graag tegemoet'. En: 'Hierbij bevestigen wij uw inschrijving op onze cursus blablablabla'. Ik run die toko toch niet in mijn eentje? Verre van zelfs!

Ook leuk: een vrouw die zegt: 'Ja, en toen heb ik dat kastje/bankje/muurtje even geverfd'. Terwijl manlief de verfspetters nog in z'n haren heeft zitten! Of iemand die zegt dat hij met Ziggo/de verwarmingsmonteur/de bank heeft gebeld terwijl zijn lieftallige vrouw dat heeft gedaan. Waarom zou je over zoiets liegen? Dat slaat toch nergens op?!

Tuurlijk praat ik ook wel eens in de ik-vorm. Ik 'betrap' mezelf er vaak op dat ik dat doe als het om mijn ;-) kinderen gaat. Die zijn natuurlijk niet alleen van mij. Ook van Nico. Maar soms praat ik over 'mijn' kinderen om iets te benadrukken. Of als Nico er niet bij is en we met alleen mama's zijn en het over opvoeden of iets dergelijks gaat dan geef ik om te benadrukken aan dat mijn kinderen het één of ander niet mogen of krijgen of niet de baas zijn of iets dergelijks.

Ik merk nu dat het nadeel aan het schrijven van blogjes is dat ik nu dus heel goed op moet gaan letten dat ik me zelf niet schuldig ga maken aan dingen waarover ik schrijf dat ze bij mij een #irritatiefactortje opleveren....

Wij maken dus nu maar gauw een einde aan onze blog en wij gaan een spelletje doen met onze kinderen :)

Eerlijk duurt het langst

Dat is één van mijn motto's, voor zover ik een motto heb ;-) Vaak wordt het me in dank afgenomen dat ik zo eerlijk ben, maar soms ook niet, en soms durven ze wellicht niet te zeggen dat ze niet zo blij zijn met mijn eerlijkheid. Ik vind het dus zowel een goede, als ook een slechte eigenschap.

Omdat ik zelf zo eerlijk ben verwacht ik dat andere mensen dat ook zijn. Maar dat is vaak niet het geval. En laat ik nou ontzettend allergisch zijn voor achterbaks gedrag. Alhoewel ik me er natuurlijk zelf ook wel eens schuldig aan heb gemaakt. Een voorbeeld kan ik helaas niet 1, 2, 3 noemen. Maar dan is het vast geweest omdat ik écht niet anders kon :)

Ik heb bijvoorbeeld liever dat iemand (Nico, een vriendin of een verkoopster) tegen mij zegt dat die broek toch écht véél te strak zit, dan dat ik 'm koop en voor de rest van de wereld er voorschut mee loop.

Ook hou ik niet van hypocriet gedoe. Ahum. Toch heb ik me er vorige week schuldig aan gemaakt. Ik heb de woonkamer versierd voor de 'vastelaovend' en we gaan het helemaal niet (echt) vieren! Dat vind ik dus eigenlijk ontzettend hypocriet. Net als van die mensen die het hele huis versierd hebben: verenigingsvlaggen buiten hebben hangen van alle carnavalsverenigingen die het dorp rijk is, en als de vastelaovesvereniging dan langskomt om hun verjaardagskalender voor dat jaar te verkopen zeggen dat ze geen interesse hebben omdat ze geen vastelaovesvierders zijn. Shit. Dan zit ik dit jaar dus ook vast aan die kalender........*slik* #hoegaikmedaaruitlullen?

Ik ben wel een echte roddeltante. Dat geef ik meteen toe. Wat dan weer niet zo eerlijk is. Maar als het ff kan, zal ik datgene waar ik over roddel, bijvoorbeeld op het werk over een collega, ook tegen die collega zeggen. Ik ga geen dingen (meer) over een collega met een 'meerdere' bespreken zonder daar eerst zelf deze collega op aangesproken te hebben.

Leugentjes om bestwil moeten trowens af en toe kunnen...........ik probeer voorbeelden te bedenken maar er valt me eigenlijk niks in. hhhmmm. Kom op zeg! Ik zeg toch ook wel eens iets om iemand te paaien of in z'n waarde te laten? Af en toe zou het handig zijn om deze blog anoniem te kunnen schrijven. Want ik heb wel een voorbeeld maar het zou lullig zijn als diegene waarbij ik dit 'smoesje' heb gebruikt dit leest. Die kans is klein. Maar toch aanwezig. Dus ik doe het niet. O, ik heb er één. Ik heb wel eens tegen iemand gezegd dat ik vond dat ie een leuk kind had nadat diegene me een foto had laten zien. Dat was gelogen. Ik vond het een lelijk kind. Voorzover je dat over een kind mag zeggen. Ik vind dat dat mag als dat zo is. Maar daarover zijn sommige mensen het niet met me eens. Maar je zegt het natuurlijk niet recht in iemands gezicht. Dat vind ík zelf niet kunnen.

En als iemand mij vraagt of ik z'n nieuwe jas/kapsel/tanden/broek/bril leuk vind en ik vind er geen zak aan of ik vind het lelijk, dan zal ik dat ook niet zeggen. Zo. Nu heb ik stiekem toch het voorbeeld genoemd dat ik niet wilde noemen, hihi. Wat dat betreft ben ik dan toch een beetje een lafaard. Of sociaal. Want dat vind ik dan weer niét kunnen. Kijk. En om dit soort ongemakkelijke situaties te voorkomen vind ik het prettig dat iemand mij tegenhoudt vóórdat ik die lelijke jas/kapsel/tanden/broek of bril aan ga schaffen.

Bieb

De bieb. Ik hou van de bieb. Of eigenlijk moet ik zeggen 'de bibliotheek'. Vroeger, toen Twix nog Raider was en ik op de basisschool zat ging ik trouw elke 3 weken naar de bieb om de 6 boeken die ik de vorige keer had geleend terug te brengen en 6 nieuwe uit te zoeken. Ik ging met een boek naar bed en ik stond er mee op. Lezen tijdens het ontbijt en het jammer vinden dat ik het boek weg moest leggen als ik naar school moest. Maar ook daar lag er altijd een boek in één van de laatjes die onder het tafeltje zaten waarin je mocht lezen als je snel klaar was met een werkje.

Er waren ook boeken die ik meer dan één keer heb geleend in de bieb. Boeken van 'De Babysittersclub'. Naar de plek waar deze boeken stonden rende ik als eerste naar toe om te kijken of ze nieuwe boeken hadden. Als ik samen met mijn beste vriendinnetje ging, dan hadden we zelfs onuitgesproken strijd om te zien wie er het eerste bij die boeken was en wie dus als eerste het eventuele 'nieuwe' boek mee kon nemen. We hadden nooit ruzie want er stond bijna nooit een nieuw boek.

Enkele boeken die ik méér dan 1x heb gelezen zijn 'Joop ter Heul' van Cissy van Marxveldt. En dan de hele omnibus met daarin alle 5 de delen. Later heb ik dit boek maar zelf gekocht. Sommige boeken moet je gewoon 'hebben'.

Dat geldt ook voor 'Schoolidyllen' van Top Naeff. Dat boek heb ik een paar maanden geleden op een boekenbeurs op de kop kunnen tikken. Nadat ik het vroeger al zeker 5x gelezen had.

Nog een 'ouderwetse' boekenserie zijn de boeken van 'Claudia' van Cok Grashoff die met haar neefje Andries allemaal spannende dingen meemaakt omdat Andries zo'n deugniet was.

Ook 'Noem mij maar Flop' van Corrie Hafkamp heb ik meer dan eens gelezen. Dat vond ik toen best een aangrijpend boek. Over een meisje, Floortje, die bij haar tante woonde en zichzelf 'Flop' noemde.

'De Koning van Katoren' van Jan Terlouw was ook één van mijn favorieten destijds. Spannend.

Astrid Lindgren's 'De Kinderen van Bolderburen' leende ik één keer in de zoveel tijd van mijn beste vriendinnetje. Dat boek hoefde ik niet in de bieb te lenen. Geweldig, wat die kinderen met die Zweedse namen (Anna, Britte, Lisa, Lasse, Bosse en Olle) allemaal meemaakten. Dat zou ik stiekem af en toe ook wel hebben gewild....

En wat te denken van de omnibus van 'Madelief'. 'Het grote boek van Madelief' van Guud Kuijer. Wát een deugniet! Dat was ook een ideaal boek om vaker te lezen.

Boeken over kabouters deden het ook goed. 'Wipneus en Pim' beleefden ontzettend spannende avonturen. Maar ik heb ook eens een paar boeken gelezen over 'gnomen' of een ander soort kabouters met een 'w' in hun naam. Ik heb me al vaker afgevraagd hoe die ook al weer heetten? Iemand een idee? Ook die kabouters beleefden spannende avonturen.

Op een gegeven moment had ik alle 'B'- en 'C'-boeken bij de bieb gelezen en ging ik over op de volwassen boeken. Ik ontdekte de boeken van Virginia Andrews. 'De Dollanganger-serie' met daarin het eerste boek 'Bloemen op Zolder'. Geweldig. Echter, na een paar van haar boeken te hebben gelezen kom je erachter dat het veel van hetzelfde is. Maar dat mag de pret niet drukken.

Toen ik samen ging wonen in een ander dorp heb ik mijn abonnement op de bibliotheek opgezegd. Maar af en toe kriebelde het toch. Onze dochters houden ook van boeken 'lezen' en voorgelezen worden dus afgelopen zomer ben ik samen met onze oudste dochter Iza lid geworden van de bibliotheek hier in het dorp.

Fantastisch, dat gevoel toen ik daar voor het eerst naar binnen liep. Allemaal die boeken! #nerd ;-) Iza en Evi vinden de bieb ook geweldig, maar dat ligt vooral aan de inrichting. Al het speelgoed dat bij Ikea te krijgen is, ligt in de bieb om mee te spelen. Slim aangepakt. Want papa's en mama's kunnen op hun gemak neuzen tussen de te lenen boeken.

De boeken die ik nu leen zijn vooral literaire thrillers van o.a. Saskia Noort, Simone van der Vlugt, Marion Pauw en Tess Gerritsen. Maar ook chicklits van Madelein Wickham ofwel Sophie Kinsella zijn af en toe heerlijk om te lezen.

Ik ben benieuwd welke boeken Iza en Evi straks leuk gaan vinden om te lezen. Want er zijn natuurlijk allemaal nieuwe kinderboekenschrijvers bijgekomen. Maar ik hoop dat ze ook een aantal boeken die ik vroeger leuk vond zullen gaan lezen. Dan kan ik ze ook nóg een keer lezen :)

Eerste blog

Als je overal een mening over hebt moet het toch niet moeilijk zijn om af en toe een blog 'volgekletst' te krijgen, toch? Dat dacht ik ook. Dus ik vind dat ik er nu maar aan moet geloven. Ik ben een blogpagina gestart. Want als er iemand overal een mening over heeft dan ben ik het wel. :)


Ik moet wel nog even uitzoeken hoe het allemaal werkt, zodat mijn blogs er ook een beetje 'fancy' uitzien. Maar dat gaat goedkomen!


Tot de volgende blog!