Peuter- en kleuterpraat (2)

Ik zie, ik zie wat jij niet ziet

's Morgens smeert Nico altijd de boterhammen van de kinderen en dekt ook voor hun de tafel. Ik zorg dat ze gewassen en aangekleed worden. Op een morgen zijn Iza, Evi en ik een beetje vroeg beneden en staan de bordjes van onze meiden nog niet op tafel. Iza en Evi gaan zitten en Nico legt ondertussen de placemats neer en hun bordjes. Hij staat op het punt om de bekers melk te pakken als Iz a(5) aan Evi (3) vraagt: 'Zie jij hier ergens melk staan?'

Baby op komst
Ik tegen Iza: 'Raad eens wie er een babietje krijgt'.
Iza: (verlegen lachend) 'Ik weet het niet'.
Ik: 'Het is een vriendinnetje van mij'.
Iza: 'Dan weet ik het al. Tante Yvonne'.
Ik: 'Dat is niet mijn vriendinnetje, dat is mijn zusje'.
Iza: 'Heeft die bij jou op school gezeten?'
Ik: 'Jup'.
Iza: 'Steffie?'
Ik: 'Jaaaa!'
Iza: (stuiterend) 'En dan ga ik daar zaterdag ook nog logeren! Misschien is het babietje er dan al!'
Ik: 'Nee gekkie, dat kan niet. Het babietje komt als jij bijna jarig bent. Misschien wel als jij jarig bent'.
Iza: (nog steeds stuiterend) 'Dan moet de baby ook op mijn verjaardag komen!'
Ik: 'Dat kan toch niet, dan is de baby in het ziekenhuis'.
Iza: 'O, dat geeft niks. Dan komen ze maar een andere dag op mijn verjaardag. Net als Pieter en Debby toen met Evi's verjaardag'.

Verliefd
Iza: 'Ik ben op Quinn en Ilse ook. En Quinn is ook verliefd op Ilse en op mij. Maar dan kunnen we natuurlijk niet trouwen. Maar als Ilse dan met Quinn wil trouwen dan trouw ik wel met Sem. Paaf aaf oét'.

Onderling inwisselbaar
Ik heb met een mama van een vriendinnetje van Iza afgesproken om 's avonds een stuk te gaan wandelen. Evi heeft daar lucht van gekregen. Als ik haar naar bed doe vraagt ze of ik straks ga wandelen.
Ik: 'Ja, met de mama van Ilse'.
Evi: 'Kan ook papa wandelen met de mama van Ilse en mama thuisblijven'.

Reden voor een feestje
Iza op 4 oktober 's morgens voordat we gaan ontbijten: 'Mama? Mag ik iets lekkers op de boterham. Omdat het Dierendag is? Want de dieren hebben feest en wij dus ook'.

Dûh
Ik ben met Evi aan het knutselen. Ze heeft een leeg eierdoosje waarin Iza met stiften in heeft gekleurd in elk leeg 'eierplaatsje'. 'Dit is verf!', zegt Evi. 'O', zeg ik, 'kun je daar mee schmincken?' Evi kijkt me aan als een botsauto en zegt dan op een heel droog 'dûh'-toontje: 'Neej. Verven'.

Mooi
Evi heeft een A4-tje totaal volgekleurd. 'Wat is dat?', vraag ik. 'Mooi', antwoordt Evi.

Gezellig
Ik ben met Iza en Evi aan de grote tafel aan het knutselen. De radio staat afgestemd op 3FM. Dan zegt Iza: 'Zullen we gezellige muziek opzetten?'

Cupcake
Iza, Evi en ik hebben cupcakes gemaakt en versierd. 's Avonds vraagt Evi of ze er straks een op mag eten. Ik vraag of ze die eigenlijk wel lust. Evi antwoord met een 'dûh'-toontje: 'Ja, ik heb die zelf gemaakt!'

Ik zag twee beren...
Nico, Iza en ik zijn varianten op 'Ik zag twee beren broodjes smeren' aan het zingen. Iza komt met 'Ik zag twee bijen auto rijen'. We verzinnen nog: 'Ik zag twee bijen een mutsje breien', 'Ik zag twee giraffen 'n sigaartje paffen', 'Ik zag twee koeien een boompje snoeien' en 'Ik zag twee apen pepernootjes rapen'. Toen viel mij een briljante variant in: 'Ik zag twee vissen, naast de pot pissen'. Iza is even stil en zegt dan heel droog: 'Maar dat kan toch helemaal niet?'

Schuldig voelen

Is het echt iets wat mama's hebben? Of hebben papa's dat ook? Of ben ik de enige die dat heeft? Zich schuldig voelen ten opzichte van mijn kinderen. Vast niet.

Ik weet heel goed dat het helemaal niet nodig is en aan onze meiden merk ik ook dat zij nergens last van hebben want ze noemen me nog altijd 'de allerliefste' en als ze pijn of verdriet hebben dan is mama toch altijd de eerste waar ze naar toe willen. Maar waarom dan toch af en toe dat schuldgevoel?

Vandaag ook weer. Evi moest een kleine ingreep (en dat is nog een groot woord) in het ziekenhuis ondergaan. Ze kreeg nieuwe buisjes in haar oren. Een ingreep die een paar minuten duurt. Die heeft ze ook al eens gekregen toen ze 1 jaar was. Maar toen zat ik 'between jobs' en konden Nico en ik allebei mee naar het ziekenhuis. Nu heb ik een baan waarbij ik maar 25 vakantiedagen krijg (op de één of andere manier pik ik telkens (3x) de banen eruit waarbij geen cao hoort en ik dus het minimum aan vakantiedagen krijg ;-)). Die zijn dus zo goed als op als ik de dagen die ik nog op moet nemen (Sinterklaas, dag na Kerst), meetel. Dus papa moest dit keer alleen met Evi. En dat voelt toch een beetje falerig. Mama's moeten er in zo'n situatie toch bij zijn? Ook al kan papa dat echt wel helemaal alleen en vinden kinderen het prima dat papa er alleen is en mama niet. Zo dacht onze jongste dochter er dus gelukkig ook over want ze heeft de hele morgen in het ziekenhuis geen kik gegeven. Pak van mijn hart :)

Maar ook als ik eens een dagje uit wil met vriendinnen. Shopdag. Musicaldag. Of uiteten ga en man en kinderen alleen moeten eten (terwijl ik meestal sowieso niet kook, daar heb ik een schurfthekel aan!). Dan is er altijd dat stemmetje in mij dat maakt dat ik mij schuldig voel. Ik ga er geen dag of avond minder om op stap hoor. Maar toch.

Zal dat dan toch onbewust het 'wat zullen de mensen wel niet denken'-effect zijn dat mij aangepraat is van vroeger uit? En waarover ik altijd heel hard roep dat ik daar niet aan meedoe en dat ik doe wat ik zelf wil?
Of is het gewoon een typisch mama- of ouderding?

Wie herkent zich hierin? Of juist helemaal niet? Laat het weten! Dan kan ik erachter komen of ik toch neurotischer ben dan ik dacht :)