Met al mijn zelfkennis 😇 kan ik zeggen dat ik mezelf geen grote twijfelaar vind. In een winkel kan ik snel beslissen of ik iets wél of niet zal kopen. In tegenstelling tot sommige mensen die regelmatig spijt hebben dat ze nadat ze een tijd hebben staan wikken en wegen in de winkel dat ene kledingstuk toch niét hebben gekocht. Datzelfde geldt voor het kiezen van een gerecht op een menukaart. Ben ik zo klaar mee. Vooral als het op een kaart staat van een restaurant waar ik al vaker ben geweest. Dan weet ik zelfs thuis al wat ik ga bestellen: altijd hetzelfde namelijk😂. Als ik eenmaal weet dat ik iets lekker vind ben ik bang dat als ik iets anders ga bestellen, dat tegenvalt. Dat vind ik zonde😌.
Het uitzoeken van een restaurant om te gaan eten in bijvoorbeeld een stad waar je nog nooit bent geweest dat vind ik dan wél lastig. Dat heeft ook te maken met dat 'stel dat het niet lekker is' of 'stel dat er niks lekkers op de kaart staat'. Dat vind ik dan ook zonde. Laatst was ik met mijn musicalbestie in Den Haag waar we allebei niet wisten welke eettent een aanrader was voor onze lunch. Gelukkig had mijn medereiziger een handige app (Tripadvisor), wereldreiziger dat ie is😁, waarop je makkelijk kon zoeken naar o.a. eettentjes in de buurt. 'Happy Tosti', kwam als eerste naar voren. Dat klonk leuk! Dus daarom zijn we gaan eten. En het was niet alleen een leuke lunchroom, het was ook nog eens heel lekker. Een aanrader dus 😃.
Waar ik ook een hele tijd over heb getwijfeld is over of ik wel of geen bloeddonor zou worden. Belachelijk! Waarom zo lang twijfelen? Zoiets moet iedereen eigenlijk gewoon doen. Volgende week mag ik weer!
En waar zullen we in het carnavalsweekend eens op vakantie gaan? Dat vind ik ook wel lastig om te beslissen. Wij gaan heel graag naar Duitsland. Maar op de Veluwe, aan zee of gewoon een ander mooi gebied in Nederland is natuurlijk ook een optie. Twijfels, twijfels. Maar gelukkig hebben we nog 5 hele weken om hierover na te denken 😄
Zullen we een hond nemen of niet? Deze twijfel heeft een paar jaar geduurd. Welk ras het zou worden, daar bestond echter geen twijfel over. De Engelse Stafford is een fantastisch ras! Achteraf gezien is het goed dat we het nemen van de beslissing om ons gezin uit te breiden met een hond zo lang hebben uitgesteld. Blues kwam precies op het juiste moment. Als hij uitgelaten moet worden hoef ik niet twee kleine kinderen ook de jas aan te trekken omdat die mee moeten. Die kunnen gewoon lekker alleen thuis blijven. En dat geeft manlief en mij ook quality time om samen even bij te kletsen tijdens het wandelen met de hond.
'Zullen we een lekker stuk gaan wandelen?', vraag ik regelmatig op een zaterdag of zondag. Alleen komt daarna de vraag waar we dan zullen gaan wandelen. Mogelijkheden genoeg hier in de buurt of op een kwartiertje of half uur rijden. En met een aantal wandelkaarten in de kast wordt het maken van die keuze ook niet makkelijker. En ook daarvoor geldt dat wandelen waar je weet dat het fijn wandelen is, vaak de keuze is die weer gemaakt wordt. Net als met dat kiezen van een lekker gerecht in een bekend restaurant.😄
Wat bij mij ook regelmatig twijfels op heeft geroepen is de vraag of ik ergens wel wilde werken. Ik wist dan zelf eigenlijk al dat ik het niet wilde, maar het feit dat ik werkloos was voelde alsof ik daarin geen keus had. Maar als je tijdens een sollicitatieprocedure van één bepaald bedrijf een stuk of 4 keer te horen krijgt dat je 'dan en dan' iets te horen krijgt en dat gebeurt vervolgens niet en je dus aan de lungel (is dat ABN trouwens?😕) gehouden wordt, dan ben ik er snel klaar mee. Al helemaal als dat bij verschillende bedrijven gebeurt! Eigenlijk dus geen twijfel, maar de situatie maakt dat het voor mij leek dat ik die beslissing eigenlijk niet kón nemen.
Ook nu zit ik weer in zo'n twijfelsituatie. Het heeft niks met betaald werk te maken, maar wel met iets waarvoor afspraken gemaakt moeten worden. Nadat ik op 28 oktober door een vriendin op een oproepje op Facebook gewezen werd waar schrijvende mama's werden gezocht, stuurde ik op 30 oktober een e-mail, want ik vind het superleuk om blogjes te schrijven! Daarop kwam twee weken later een reactie waarop ik meteen weer reageerde. Weer twee weken later had ik niks meer gehoord en besloot ik zelf nog maar een keer te mailen (op dat punt was ik er eigenlijk al klaar mee 😆). Een week later, op 30 november kwam er bericht. Ik mailde meteen terug en kreeg twee weken later weer een reactie waarop ik de dag erna reageerde. Ondertussen is het 5 januari en is er nog geen afspraak gemaakt om bij elkaar te zitten. Het spijkers-met-koppen-slaan-type in mij is hier natuurlijk dus al lang en breed klaar mee. Maar die blog-schrijvende-mama nog niet helemaal. Alhoewel die blog-schrijvende-mama ook wel weet dat die spijkers-met-koppen-slaan-madam al lang en breed gewonnen heeft. Blogjes kan ik ook via mijn eigen Blogger-profiel delen!
Dus dat is precies dat ik nu doe 😁
