Kinderpraat 20

Jazz-ballet
Volgens Evi gaat Iza op 'Dipsolep' als ze haar B-diploma heeft

Jezus
Evi speelt met haar Little People kerststal. Ik vraag haar hoe de baby heet. 'Kinneke', antwoordt Evi

Kleuterproblemen
Evi komt 's morgens rond half 7 tussen ons in liggen. Slaap uit, duimpje in haar mond. Na een paar minuten fluistert ze een beetje bezorgd: 'Mama? Ich weit nog neet wat ich wat ich wil waere as ich groeët bön'.

Handtekening
Op Iza's zwemdiploma staan de handtekeningen van 2 zwemleraren. Iza vraagt zich af hoe zij nu weten wat hun handtekening is. Ik vertel dat je die zelf mag verzinnen. 'Oh', zegt ze, 'den doon ich met un bietje krulle en den 2 strepe'. Ik zeg dat dat niet kan omdat haar naam eruit te halen moet zijn. 'Den doon ich d'r unne met 'Iza' en den een 'S' en den een bietje kliederklatsj

Lezen
Evi heeft een knutselwerkje gemaakt waarop ze een paar letters achter elkaar heeft geschreven. Ik vraag haar wat daar staat. 'Weit ich neet, ich ken nog neet laeze'.

Nicht
We spelen 'Mens erger je niet' op een Duits spelbord waar bij elke kleur 1 woord staat uit de naam van het spelletje. Iza is rood. 'Is dit een Duits spelletje?', vraagt ze. Ik beaam dat. 'O, dan weet ik al wat rood in het Duits is: 'nicht'.' (op z'n Nederlands uitgesproken uiteraard).

Gehaaid
Evi vertelt over haar ochtend op school als we op woensdagmiddag boterhammen zaten te eten: '....en toen deej ich zielig kiéke en toen moch ich ff in de gang nao Iza zwaaie'.

Muesli
Volgens Evi eet Iza graag 'mluusmliej' in haar vanille yoghurt.

Buisjes
Evi vertelt iets dat Nico niet helemaal verstaat. 'Volges mich mos do auch buisjes', zegt Evi dus heel wijs tegen Nico, 'want ich ken met buisjes good hure'.

Droombed
Evi wil graag naar K3 kijken van 'Roompot'

Dit is het! Dit wil ik!

Dát gevoel wil ik graag weer krijgen bij het zoeken naar een nieuwe baan. Want dat was precies wat ik dacht toen ik in het plaatselijke krantje 10 jaar geleden de vacature voor een fulltime administratief medewerkster bij Mr.Present (destijds Trillion) zag staan: 'Dit is het. Dit wil ik.' En ik kreeg het. En ik deed het bijna 6 jaar lang met heel veel plezier. Tot de economische crisis toesloeg en ik vanaf 1 januari 2010 ineens geen baan meer had. Gelukkig kon ik (na een klein 'had-ik-het-maar-niet-gedaan'-tussendoortje van 3 maanden bij een niet nader te noemen bedrijf) vanaf 1 augustus weer aan de slag. Ik kreeg een baan die me in eerste instantie 'wel leuk' leek. Maar met 'wel leuk' kom je er niet bleek na een jaar. Want ik wil niet op een relaxte, amateuristische manier mijn geld verdienen. Ik wil actie. Ik wil hectiek. Ik wil 100.000 dingen tegelijk moeten doen. Ik wil contact met interessante klanten, interessante orders en interessante artikelen verkopen. Rampestampen. Dat wil ik. Dan ben ik in mijn element. En het liefst ook nog met leuke, interessante collega's die een grapje op z'n tijd weten te waarderen. In plaats daarvan moest ik het tegenovergestelde doen en daar werd ik niet bepaald een blij mens van. Maar toen sloeg wederom de economische crisis toe en sinds 1 januari ben ik weer werkloos. En ook dáár word ik niet blij van. Je bij tijd en wijle nutteloos voelen is vreselijk, ook al heb ik nu ineens lekker veel tijd om aan mijn man, kinderen en mezelf te spenderen en kan ik het huis op z'n kop zetten en opruimen en poetsen. Dat voelt niet echt fijn als er telkens in je hoofd een stemmetje klinkt dat zegt: 'Maar wat als je over 1,5 jaar nog steeds geen baan hebt?'.

Het ergste is dat ik bang ben dat ik nooit meer een baan vind die het 'dit is het, dit wil ik'-gevoel teweegbrengt. Er zijn geregeld vacatures die me aanspreken en ik kan mezelf zeker enthousiast maken voor deze vacatures. Maar toch. Het is ook niet zo dat ik de toffe baan die ik had idealiseer. Helemaal niet. Ik kijk echt niet door een roze bril terug op mijn arbeidsverleden daar en maak het niet rooskleuriger dan het was. Over het algemeen voelde ik me daar thuis. Ik hoorde daar. Dat was mijn plek en daar zou ik blijven zitten, dacht ik heel naïef. Pas nadat ik er weg was realiseerde ik me pas ècht wat ik mis. Als je er middenin zit voelt het gewoon heel normaal, zeker als het je eerste échte 'grote-mensen-baan' is, dan denk je dat het zo werkt in de wereld en dat het dus doodnormaal is dat je een leuke baan hebt. Maar nu ik de tweede niet-bevredigende baan heb na die tijd weet ik pas dat ik goud in handen had. En nu vraag ik me heel vaak af waarom dié baan nou juist mijn eerste baan moest zijn.
En nu ben ik dus op het punt beland dat ik me afvraag of ik me er na dik 2 jaar zoeken jaar toch maar eens bij neer moet gaan leggen dat ik genoegen moet gaan nemen met zilver en dat goud er niet meer inzit voor mij. Het punt is dat ik dat niet kan. Ik kan en wil geen genoegen nemen met iets wat mij in zekere zin ongelukkig maakt. Maar kunnen en willen is heel iets anders dan ook nog echt lukken in deze tijd, waar er meer werkzoekenden dan banen zijn.
Dus: Heb jij, ken jij of werk jij bij een niet al te groot bedrijf in de omgeving van Reuver, dat een interessant product of dienst levert en waar mensen met een groot gevoel voor humor werken en dat op zoek is naar een hard werkende, meedenkende, gedreven, organisatorisch sterke, parttime commercieel administratief medewerkster? Laat me dat dan weten! Voor meer info en aanbevelingen:
http://nl.linkedin.com/pub/lonneke-snippe-rijs/57/84/55a/