We zijn met z'n allen ontzettend betrokken bij wat we doen of waar we bijhoren. Toch? En als we schoolgaande kinderen hebben dan voelen we ons ook betrokken bij de school waar ons kind naar toe gaat. Dat is logisch. Of toch niet?
Als ouder van een schoolgaand kind vind ik dat ik aanwezig moet zijn bij elke ouderavond die er wordt georganiseerd (en dat is er vaak maar 1 per jaar, en nee ik heb het hier niet over 10-minutengesprekken) en dat ik minstens 1x per jaar gehoor moet geven aan een verzoek om mee te helpen bij één of andere activiteit. Meegaan met uitstapjes daar kan ik tot en met dit schooljaar nog met een smoesje onderuit komen omdat ik als Iza naar school gaat óf aan het werk ben, óf Evi nog thuis heb. Dat ik eventueel een schaarse vrije dag in zou kunnen leveren of heel veel moeite zou kunnen doen om opvang te vinden voor Evi, daar hebben we het even niet over. Want ik vind dan wel dat ik moet helpen bij schoolactiviteiten, maar vraag me niet om een groepje kleuters op sleeptouw te nemen want dan kun je me daarna afvoeren. Niet alle kindjes zijn even braaf als onze meiden namelijk. En als ik ergens niet tegen kan dan zijn het wel kinderen die een grote, brutale mond hebben. Ik vind het fijn als vriendinnetjes van Iza bij ons komen spelen en zich thuis voelen en dus dingen doen of vragen die ik vroeger nooit gedurfd zou hebben. Maar er is een verschil tussen zich vrij gedragen of zich brutaal gedragen. En bij het naar school brengen van Iza zie ik genoeg dingen om voor mezelf te bepalen dat ik wel op andere manieren mijn bijdrage geef. Gelukkig heeft Iza geen brutale vriendinnetjes :)
Maar dat terzijde. Het betrokken zijn. Een goede manier om aan het einde van het schooljaar in een kleuterklas je betrokkenheid te tonen is het helpen met het schoonmaken van de materialen waarmee de leerlingen werken.
In Iza's klas staat sinds 2 weken een kast in het halletje waarin schoon te maken materialen staan. Deze kast wordt door de juffen elke keer aangevuld totdat alles gepoetst is. Zelf helpen ze ook mee, de juffen. Naar mijn idee is er niks makkelijker dan je nuttig te maken door een paar keer iets van de materialen die er staan mee te nemen om thuis in een sopje te gooien en met een beetje geluk in de zon te laten drogen of als het slecht weer is even met een handdoek af te drogen. Als je écht lui aan bent gelegd dan zoek je iets uit (duplo-blokken) die je in een kussensloopt flept en in de wasmachine gooit. Dat je trommel daarna naar de mallemoeren is, moet je dan maar voor lief nemen.
Waar ik naar toe wil met deze blog is dat blijkbaar niet iedereen deze opvatting deelt. Er zijn papa's en mama's die eerst een week lang stoïcijns die kast met 'te poetsen materialen' voorbij lopen om dan in de tweede week hardop te verkondigen dat hun zoon of dochter tegen ze heeft gezegd dat ze ook iets mee moeten nemen om te poetsen. Zo'n kind voelt blijkbaar, hoe klein het ook is, wél de druk om niet buiten de boot te vallen, in tegenstelling tot sommige van de ouders. Vervolgens staat zo'n parttime werkende mama een beetje bij de kast te dralen om maar ja iets te pakken wat niet teveel werk is om te poetsen 'want ik moet de hele dag werken en ik heb eigenlijk geen tijd'. De volgende dag wordt het gepoetste materiaal netjes mee teruggenomen en de ouders denken dat hun deelname erop zit en lopen de rest van de tijd dat de kast in het halletje staat deze weer stoïcijns voorbij. Lekker betrokken.
dinsdag 11 juni 2013
Kinderfeestje
Zodra je kinderen naar de basisschool gaan krijg je ermee te maken: kinderfeestjes. Kinderfeestjes van andere kindjes, maar ook kinderfeestjes die je zelf moet organiseren.
En daar komt meer bij kijken dan je denkt als kinderloze ouder.
Zodra het eerste kinderfeestje van het schooljaar zich aankondigt is onze oudste dochter Iza al bezig met haar kinderfeestje dat pas in mei plaats zal vinden.
Om te beginnen moet er bepaald worden welke kindjes er uitgenodigd worden, bij sommige kinderen wisselt dit per week. Iza is daar gelukkig vrij constant in, dat komt ook omdat ik haar, zonder dat ze dat in de gaten heeft, in een bepaalde richting stuur. Ze wordt 6, naar ons idee nog te jong om helemaal vrij te laten in het bepalen wie er op haar feestje mag komen. Ze heeft een vast groepje van meisjes waar ze veel mee speelt, dus is het niet meer dan logisch dat ze die meisjes uitnodigt. Die kleintjes krijgen nog genoeg teleurstellingen te verwerken in hun leven, laten we ze hier op dit punt nog maar even voor beschermen.
Toen ze 5 jaar werd, werden er 7 kindjes uitgenodigd, omdat Iza ook bij deze kindjes op het feestje was geweest. Inclusief Iza en haar zusje Evi hadden we dus een kinderfeestje voor 9 kindjes. Beetje veel. Dat gingen we dit jaar dus anders doen. Iza mocht 5 vriendinnetjes uitnodigen. Maar ze wil eigenlijk ook het jongetje uitnodigen waar ze verliefd op is. Maar daar beginnen we niet aan. We doen lekker een meisjesfeestje. En maar goed dat we niet hebben toegegeven want een paar dagen voordat we haar kinderfeestje zouden vieren, was de liefde van Iza's kant over. Haar lover blijft namelijk nog een jaartje bij de kleuters en wordt superoudste, terwijl Iza naar groep 3 gaat. Inderdaad een fantastische reden om dan maar verliefd te worden op iemand anders. Op het laatste moment kon ik dus ook nog een speurtochtvraag over Iza's verliefdheid wijzigen!
Als er is bepaald wie er uitgenodigd wordt voor het feestje moet de uitnodiging gemaakt worden. Als het aan mij ligt moet dat natuurlijk wel een beetje origineel gebeuren. Dus wordt er geknutseld en via Webprint uitnodigingen besteld:
Om evengoed nog eventuele teleurstellingen te voorkomen kunnen de uitnodigingen niet in de klas verspreid worden, stel je voor dat een kleutertje zich gepasseerd voelt. Dus Iza en ik doen een rondje Reuver en spelen voor postbode.
Dan moet er nagedacht worden over wat we gaan doen. Ze wordt 6, we hebben dus nog heel veel feestjes te gaan. Het moet dus niet te gek (lees: te duur) worden. Vorig jaar had ik een speurtocht uitgezet. Iza vond dat tof dus ze is al sinds september bezig dat ze tijdens het volgende kinderfeestje wéér een speurtocht wil. U vraagt, wij draaien. Dus ik had weer een speurtocht uitgezet en haar gezegd dat ze dit jaar weer een speurtocht kreeg. Kind blij. Tot een paar dagen vantevoren. Toen vroeg ze zich hardop af waarom we wéér een speurtocht gingen doen tijdens haar feestje *zucht*.
Maar iedereen heeft zich zo te merken kostelijk geamuseerd. De missie is geslaagd.
Conclusie: de meeste kleine kinderen hebben nog niet veel nodig. Als ze al met een groepje samen kunnen spelen en ravotten en daarbij nog een snoepje, zakje chips, frietjes of pannekoeken krijgen dan zijn de meeste al blij. Gelukkig maar want als je voor kinderen van 6 al alles uit te kast moet halen, hoe moet dat dan bij kinderen van 10 of ouder?!
En daar komt meer bij kijken dan je denkt als kinderloze ouder.
Zodra het eerste kinderfeestje van het schooljaar zich aankondigt is onze oudste dochter Iza al bezig met haar kinderfeestje dat pas in mei plaats zal vinden.
Om te beginnen moet er bepaald worden welke kindjes er uitgenodigd worden, bij sommige kinderen wisselt dit per week. Iza is daar gelukkig vrij constant in, dat komt ook omdat ik haar, zonder dat ze dat in de gaten heeft, in een bepaalde richting stuur. Ze wordt 6, naar ons idee nog te jong om helemaal vrij te laten in het bepalen wie er op haar feestje mag komen. Ze heeft een vast groepje van meisjes waar ze veel mee speelt, dus is het niet meer dan logisch dat ze die meisjes uitnodigt. Die kleintjes krijgen nog genoeg teleurstellingen te verwerken in hun leven, laten we ze hier op dit punt nog maar even voor beschermen.
Toen ze 5 jaar werd, werden er 7 kindjes uitgenodigd, omdat Iza ook bij deze kindjes op het feestje was geweest. Inclusief Iza en haar zusje Evi hadden we dus een kinderfeestje voor 9 kindjes. Beetje veel. Dat gingen we dit jaar dus anders doen. Iza mocht 5 vriendinnetjes uitnodigen. Maar ze wil eigenlijk ook het jongetje uitnodigen waar ze verliefd op is. Maar daar beginnen we niet aan. We doen lekker een meisjesfeestje. En maar goed dat we niet hebben toegegeven want een paar dagen voordat we haar kinderfeestje zouden vieren, was de liefde van Iza's kant over. Haar lover blijft namelijk nog een jaartje bij de kleuters en wordt superoudste, terwijl Iza naar groep 3 gaat. Inderdaad een fantastische reden om dan maar verliefd te worden op iemand anders. Op het laatste moment kon ik dus ook nog een speurtochtvraag over Iza's verliefdheid wijzigen!
Als er is bepaald wie er uitgenodigd wordt voor het feestje moet de uitnodiging gemaakt worden. Als het aan mij ligt moet dat natuurlijk wel een beetje origineel gebeuren. Dus wordt er geknutseld en via Webprint uitnodigingen besteld:
Dan moet er nagedacht worden over wat we gaan doen. Ze wordt 6, we hebben dus nog heel veel feestjes te gaan. Het moet dus niet te gek (lees: te duur) worden. Vorig jaar had ik een speurtocht uitgezet. Iza vond dat tof dus ze is al sinds september bezig dat ze tijdens het volgende kinderfeestje wéér een speurtocht wil. U vraagt, wij draaien. Dus ik had weer een speurtocht uitgezet en haar gezegd dat ze dit jaar weer een speurtocht kreeg. Kind blij. Tot een paar dagen vantevoren. Toen vroeg ze zich hardop af waarom we wéér een speurtocht gingen doen tijdens haar feestje *zucht*.
Maar iedereen heeft zich zo te merken kostelijk geamuseerd. De missie is geslaagd.
Conclusie: de meeste kleine kinderen hebben nog niet veel nodig. Als ze al met een groepje samen kunnen spelen en ravotten en daarbij nog een snoepje, zakje chips, frietjes of pannekoeken krijgen dan zijn de meeste al blij. Gelukkig maar want als je voor kinderen van 6 al alles uit te kast moet halen, hoe moet dat dan bij kinderen van 10 of ouder?!
Abonneren op:
Posts (Atom)