Ikke, ikke, ikke.....

....en de rest kan.....

Je hebt van die mensen die zichzelf altijd en overal in het middelpunt van de belangstelling zetten. Alsof werkelijk álles om hun draait. Ik denk dat veel van deze mensen dat onbewust doen. Ze willen of kunnen dingen niet vanuit een ander perspectief bekijken, maar alleen vanuit hun eigen belevingswereld. Dat kan dan nogal egoïstisch overkomen.

Volgens Wikipedia zijn er 2 vormen van egoïsme:

Egoïsme in morele zin: Dit is egoïsme waarbij een persoon meer aan zijn eigen bevrediging denkt dan aan de bevrediging van anderen. Dit wordt algemeen als een negatieve eigenschap beschouwd.
Egoïsme in algemene zin: Dit is het zorgen voor het eigen welzijn. Dit soort egoïsme heeft over het algemeen geen negatieve bijklank, omdat het een vanzelfsprekende zaak is dat organismen op hun eigen welzijn letten.

Ik vind het is niet meer dan gezond dat alle mensen enigszins egoïstisch zijn. Prettig dat dat dus ook alom geaccepteerd wordt (volgens Wikipedia dan, en als Wikipedia het zegt dan is het zo :))

Maar als je veel met mensen te maken hebt die zich niet in een ander kunnen verplaatsen en je hebt zelf nogal last van aanpassingsdrang dan kan dat lastig zijn. Niet dat ik daar last van heb. Van die aanpassingsdrang. Ik neig dan toch eerder naar dat egoïsme. Alhoewel ik ook echt wel in staat ben om me aan te passen en ik vind het al helemaal leuk om naar andere mensen te luisteren en met ze mee te denken. Maar goed. Je leeft in principe voor jezelf. Niet voor anderen. En bij jezelf hoort je gezin en je ouders en broers en zussen. Ook voor je vrienden kun je jezelf heus weleens wegcijferen. Maar dan houdt het mijns inziens toch wel op met het 'aanpassen aan'.

Wat ook zo frappant is aan het ikke-gebeuren is het feit dat je vaak ziet dat mensen in de ik-vorm praten als ze toch eigenlijk gewoon 'wij' zouden moeten zeggen. Zo grappig als een zaterdaghulpje in een winkel antwoord met 'Nee, dat heb ik niet meer liggen, daar krijg ik volgende week weer nieuwe voorraad van' op jouw vraag of ze nog Pritt/Pampers/tandpasta/aardappelen hebben. Hoe komt zo'n snotneus erbij om hier in de ik-vorm te antwoorden?! Bij mijn weten heb ik dan in mijn caissière-periode bij Albert Heijn nooit gedaan. Ik heb er in ieder geval bewust op gelet om altijd te zeggen dat wij datgene waar de klant om vroeg niet meer hadden. Zelfs nu antwoord ik in bijvoorbeeld een e-mail naar de klant niet gauw met 'ik'. Meestal typ ik: 'Wij zien uw reactie graag tegemoet'. En: 'Hierbij bevestigen wij uw inschrijving op onze cursus blablablabla'. Ik run die toko toch niet in mijn eentje? Verre van zelfs!

Ook leuk: een vrouw die zegt: 'Ja, en toen heb ik dat kastje/bankje/muurtje even geverfd'. Terwijl manlief de verfspetters nog in z'n haren heeft zitten! Of iemand die zegt dat hij met Ziggo/de verwarmingsmonteur/de bank heeft gebeld terwijl zijn lieftallige vrouw dat heeft gedaan. Waarom zou je over zoiets liegen? Dat slaat toch nergens op?!

Tuurlijk praat ik ook wel eens in de ik-vorm. Ik 'betrap' mezelf er vaak op dat ik dat doe als het om mijn ;-) kinderen gaat. Die zijn natuurlijk niet alleen van mij. Ook van Nico. Maar soms praat ik over 'mijn' kinderen om iets te benadrukken. Of als Nico er niet bij is en we met alleen mama's zijn en het over opvoeden of iets dergelijks gaat dan geef ik om te benadrukken aan dat mijn kinderen het één of ander niet mogen of krijgen of niet de baas zijn of iets dergelijks.

Ik merk nu dat het nadeel aan het schrijven van blogjes is dat ik nu dus heel goed op moet gaan letten dat ik me zelf niet schuldig ga maken aan dingen waarover ik schrijf dat ze bij mij een #irritatiefactortje opleveren....

Wij maken dus nu maar gauw een einde aan onze blog en wij gaan een spelletje doen met onze kinderen :)

Eerlijk duurt het langst

Dat is één van mijn motto's, voor zover ik een motto heb ;-) Vaak wordt het me in dank afgenomen dat ik zo eerlijk ben, maar soms ook niet, en soms durven ze wellicht niet te zeggen dat ze niet zo blij zijn met mijn eerlijkheid. Ik vind het dus zowel een goede, als ook een slechte eigenschap.

Omdat ik zelf zo eerlijk ben verwacht ik dat andere mensen dat ook zijn. Maar dat is vaak niet het geval. En laat ik nou ontzettend allergisch zijn voor achterbaks gedrag. Alhoewel ik me er natuurlijk zelf ook wel eens schuldig aan heb gemaakt. Een voorbeeld kan ik helaas niet 1, 2, 3 noemen. Maar dan is het vast geweest omdat ik écht niet anders kon :)

Ik heb bijvoorbeeld liever dat iemand (Nico, een vriendin of een verkoopster) tegen mij zegt dat die broek toch écht véél te strak zit, dan dat ik 'm koop en voor de rest van de wereld er voorschut mee loop.

Ook hou ik niet van hypocriet gedoe. Ahum. Toch heb ik me er vorige week schuldig aan gemaakt. Ik heb de woonkamer versierd voor de 'vastelaovend' en we gaan het helemaal niet (echt) vieren! Dat vind ik dus eigenlijk ontzettend hypocriet. Net als van die mensen die het hele huis versierd hebben: verenigingsvlaggen buiten hebben hangen van alle carnavalsverenigingen die het dorp rijk is, en als de vastelaovesvereniging dan langskomt om hun verjaardagskalender voor dat jaar te verkopen zeggen dat ze geen interesse hebben omdat ze geen vastelaovesvierders zijn. Shit. Dan zit ik dit jaar dus ook vast aan die kalender........*slik* #hoegaikmedaaruitlullen?

Ik ben wel een echte roddeltante. Dat geef ik meteen toe. Wat dan weer niet zo eerlijk is. Maar als het ff kan, zal ik datgene waar ik over roddel, bijvoorbeeld op het werk over een collega, ook tegen die collega zeggen. Ik ga geen dingen (meer) over een collega met een 'meerdere' bespreken zonder daar eerst zelf deze collega op aangesproken te hebben.

Leugentjes om bestwil moeten trowens af en toe kunnen...........ik probeer voorbeelden te bedenken maar er valt me eigenlijk niks in. hhhmmm. Kom op zeg! Ik zeg toch ook wel eens iets om iemand te paaien of in z'n waarde te laten? Af en toe zou het handig zijn om deze blog anoniem te kunnen schrijven. Want ik heb wel een voorbeeld maar het zou lullig zijn als diegene waarbij ik dit 'smoesje' heb gebruikt dit leest. Die kans is klein. Maar toch aanwezig. Dus ik doe het niet. O, ik heb er één. Ik heb wel eens tegen iemand gezegd dat ik vond dat ie een leuk kind had nadat diegene me een foto had laten zien. Dat was gelogen. Ik vond het een lelijk kind. Voorzover je dat over een kind mag zeggen. Ik vind dat dat mag als dat zo is. Maar daarover zijn sommige mensen het niet met me eens. Maar je zegt het natuurlijk niet recht in iemands gezicht. Dat vind ík zelf niet kunnen.

En als iemand mij vraagt of ik z'n nieuwe jas/kapsel/tanden/broek/bril leuk vind en ik vind er geen zak aan of ik vind het lelijk, dan zal ik dat ook niet zeggen. Zo. Nu heb ik stiekem toch het voorbeeld genoemd dat ik niet wilde noemen, hihi. Wat dat betreft ben ik dan toch een beetje een lafaard. Of sociaal. Want dat vind ik dan weer niét kunnen. Kijk. En om dit soort ongemakkelijke situaties te voorkomen vind ik het prettig dat iemand mij tegenhoudt vóórdat ik die lelijke jas/kapsel/tanden/broek of bril aan ga schaffen.