Is het echt iets wat mama's hebben? Of hebben papa's dat ook? Of ben ik de enige die dat heeft? Zich schuldig voelen ten opzichte van mijn kinderen. Vast niet.
Ik weet heel goed dat het helemaal niet nodig is en aan onze meiden merk ik ook dat zij nergens last van hebben want ze noemen me nog altijd 'de allerliefste' en als ze pijn of verdriet hebben dan is mama toch altijd de eerste waar ze naar toe willen. Maar waarom dan toch af en toe dat schuldgevoel?
Vandaag ook weer. Evi moest een kleine ingreep (en dat is nog een groot woord) in het ziekenhuis ondergaan. Ze kreeg nieuwe buisjes in haar oren. Een ingreep die een paar minuten duurt. Die heeft ze ook al eens gekregen toen ze 1 jaar was. Maar toen zat ik 'between jobs' en konden Nico en ik allebei mee naar het ziekenhuis. Nu heb ik een baan waarbij ik maar 25 vakantiedagen krijg (op de één of andere manier pik ik telkens (3x) de banen eruit waarbij geen cao hoort en ik dus het minimum aan vakantiedagen krijg ;-)). Die zijn dus zo goed als op als ik de dagen die ik nog op moet nemen (Sinterklaas, dag na Kerst), meetel. Dus papa moest dit keer alleen met Evi. En dat voelt toch een beetje falerig. Mama's moeten er in zo'n situatie toch bij zijn? Ook al kan papa dat echt wel helemaal alleen en vinden kinderen het prima dat papa er alleen is en mama niet. Zo dacht onze jongste dochter er dus gelukkig ook over want ze heeft de hele morgen in het ziekenhuis geen kik gegeven. Pak van mijn hart :)
Maar ook als ik eens een dagje uit wil met vriendinnen. Shopdag. Musicaldag. Of uiteten ga en man en kinderen alleen moeten eten (terwijl ik meestal sowieso niet kook, daar heb ik een schurfthekel aan!). Dan is er altijd dat stemmetje in mij dat maakt dat ik mij schuldig voel. Ik ga er geen dag of avond minder om op stap hoor. Maar toch.
Zal dat dan toch onbewust het 'wat zullen de mensen wel niet denken'-effect zijn dat mij aangepraat is van vroeger uit? En waarover ik altijd heel hard roep dat ik daar niet aan meedoe en dat ik doe wat ik zelf wil?
Of is het gewoon een typisch mama- of ouderding?
Wie herkent zich hierin? Of juist helemaal niet? Laat het weten! Dan kan ik erachter komen of ik toch neurotischer ben dan ik dacht :)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten