Heilige Antonius

Dat liedje heeft vanaf donderdagmorgen 6 maart tot de maandag erop in mijn hoofd gezeten. De aanleiding is hoogstwaarschijnlijk het onwerkelijke, vreselijke bericht dat ons die morgen bereikte over het overlijden van een klasgenootje van onze jongste dochter die haar dappere één jaar lange strijd tegen kanker toch niet heeft mogen overwinnen. Op diezelfde morgen had ik het met iemand over de documentaire van Rowwen Hèze die woensdagavond op tv was en daarna zat 'Heilige Antonius' in mijn hoofd en het ging er niet gemakkelijk uit. Niet het hele lied. Slechts enkele regels. Het is net alsof 'de plaat bleef hangen':

'Heilige Antonius jahlahlahlahlah. Jahlahlahlahlah. Jahlahlahlahlah (dat stuk tekst ken ik niet uit mijn hoofd :))
Soms is ut baeter iets moeis te verleeze. Baeter verleeze den des-se ut noeit haes gehad'.

Omdat deze tekst vaak wordt gebruikt in rouwadvertenties heb ik momenteel ook deze associatie ermee.
En elke keer als ik de regels hoor in mijn hoofd denk ik erachteraan: maar waarom zou een gezin, een familie, een schoolklas een kind moeten verliezen?!
Ik snap de context van die laatste regels wel. En ik snap ook wel dat er situaties zijn waarin die regel opgaat. Als je gaat scheiden en je hebt met je ex een paar mooie kinderen dan ben je blij de relatie te verliezen in plaats van 'm nooit te hebben gehad anders zou je die kinderen niet hebben gekregen. Of als een vriendschap op een onprettige manier verbroken wordt waarvan je achteraf veel hebt geleerd. Dan ben je een ervaring rijker. Datzelfde geldt voor een baan die je aangenomen hebt maar die niet bij je blijkt te passen. Je doet een ervaring op waar je van leert dus zou je het niet hebben willen missen.
En dat je deze regels toe kunt passen bij het overlijden van een opa of oma dat begrijp ik ook nog wel. Deze mensen hebben vaak alles meegemaakt wat er mee te maken valt, ze hebben kinderen, kleinkinderen en als ze heel lang mogen leven hebben ze achterkleinkinderen en dan kun je zeggen: 'Het is goed zo'.
Maar dat geldt niet bij het overlijden van een onschuldig klein meisje. Want dat kan gewoon niet de bedoeling zijn. En toch gebeurt het.

Ik weet ook wel dat het geen zin heeft om je hier druk over te maken of over na te denken maar de waarheid is dat de oneerlijkheid over het weggerukte leven van deze lieve kleine meid en wat dat moet betekenen voor iedereen die haar liefhad het enige is waar ik momenteel (op stille momenten) aan kan denken.