Die is er niet dit jaar. Net zoals 2 jaar geleden. Ik weet al haast niet hoe het voelt, die oranjekoorts. De spanning. Dat 'we' moeten winnen. Max Verstappen bracht het gevoel even terug in 2016 toen hij in Barcelona in de Grote Prijs (zegt Olav Mol ook altijd, klinkt vreselijk) van Spanje redelijk tot tamelijk onverwacht z'n eerste overwinning in de Formule 1 behaalde. Toen zat ik ook op het puntje van m'n stoel en had ik spijt dat m'n oranje toeter op zolder lag. Want 'we' gingen winnen. En dan dat volksliedmoment toen: kippenvel.
Maar één zo'n race komt toch niet in de buurt van een EK of WK Voetbal. En doordat het dus nu al 4 jaar geleden is dat Nederland goed genoeg was om deel te nemen aan zo'n groot toernooi (en onze meiden toen 7 en 5 waren weten die dus eigenlijk helemaal niet hoe zoiets voelt. Die heerlijke spanning van met z'n allen in een oranje truitje compleet met oranje toeter, ratel en vlaggetje op de bank te zitten. En daarna op het puntje van diezelfde bank. Waarvan je hopelijk een paar keer op kunt springen om te juichen en te high-fiven (is dat een werkwoord?) omdat er een doelpunt is gemaak. Een verschrikkelijk mooi doelpunt met een beetje geluk. Wat je daarna nog honderdmiljoenmiljard keer terugziet.
Om die spanning een ietsiepietsie beetje te beleven vind ik het leuk om mee te doen aan een poule. Een WK-poule dit keer. Dan heb je in ieder geval de spanning of jouw voorspelling uitkomt. Ook al win je er gern flikker mee. Het gaat om de eer. Iza en Evi vinden het net als 2 jaar geleden ook weer leuk om de wedstrijden te voorspellen.
Hopelijk komt daar over 2 jaar dan weer de echte Oranjekoorts bij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten