Ik ben bewust maar ook onbewust (door het als voorbeeld te krijgen) opgevoed met het idee om interesse te tonen in andere mensen en niet moeilijk te doen maar je aan te passen, ook al moet je dan iets tegen je zin doen. Want "herrie" dat moet je vermijden. Want stel je voor dat een relatie op wat voor gebied dan ook onherstelbaar beschadigd raakt?
Interesse tonen zit in mijn natuur, daar hoef ik geen moeite voor te doen, maar me aanpassen als ik daar het nut niet van inzie is nou niet één van mijn beste karaktereigenschappen zo is gebleken door de jaren heen. Dus het is soms best lastig voor mij om dat opvoedkundig advies na te streven. Wat het nòg lastiger maakt is het stemmetje (in mijn hoofd) dat mij terechtwijst als ik me niet aan deze idealen houd. En me daardoor de laatste tijd voor dilemma's zet.
Want doe ik dingen tegen beter weten in toch maar volgens de na te streven idealen om die beruchte ruzie niet uit te lokken of om te vermijden dat ik me voor mijn gevoel moet gaan verdedigen omdat ik heel misschien ooit voor de voeten geworpen krijg dat ik toen-en-toen zo-en-zo gehandeld heb, dan is het de laatste tijd vaak zo dat ik de deksel op mijn neus krijg. Want sommige andere partijen zijn schijnbaar (onbewust) van mening dat anderen zich maar aan moeten passen. Gevolg: ik sta in dubio. Want wat moet ik nu? Mijn gevoel volgen en me niet meer aanpassen en dus ook op de egoïstische tour gaan waarbij ik me dan afvraag wat voor voorbeeld ik dan afgeef en hoe dat moet als op een gegeven moment iedereen zo te werk gaat.
Óf me toch maar voor de welbekende lieve vrede al die volgende keren aanpassen en die deksel met bijbehorende hoofdpijn als gevolg incasseren?
Ik weet het niet.
Wat is het beste in zo'n langdurige situatie. Hoe rechtvaardig ik mijn keuze ten opzichte van mijn kinderen. Ik wil dat zij hier ook iets van leren. En niet dat zij later met hetzelfde stemmetje zitten of er de oorzaak van worden dat ànderen niet weten wat ze met het gedrag van onze meiden aanmoeten omdat Nico en ik een verkeerd voorbeeld hebben gegeven. Ik zeg tegen de kinderen altijd dat ze niet over zich heen moeten laten lopen, maar ook niet de baas moeten spelen. Dat ze de ene keer moeten doen wat de een wil en daarna wat de ander wil. Maar hoe vertaal ik dit naar volwassen situaties? Ik kan me wel hier naar gedragen en me voor de lieve vrede aanpassen maar als de andere partij die mening niet deelt, wat dan? Hoe lang ga je daar dan mee door?
Mijn gevoel zegt dat je moet stoppen met iets zodra het niet meer goed voelt. Dus stoppen met aanpassen in dit geval. Alleen moet mijn gevoel dan ook nog even het gevecht winnen van dat stemmetje dat mij nu al een paar keer ervan heeft overtuigd toch nog maar een keer met de hand over mijn hart te strijken...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten