De soap van werkloos zijn

Weet je wat ik echt een verschrikkelijk nadeel vind van werkzoekende zijn? Dat iedere potentiële werkgever (verder 'pw' genoemd) je met de rug tegen de muur kan duwen. En laat ik daar nu net een ontzettende hekel aan hebben. Dat gevoel onderdanig te moeten zijn omdat je op een gegeven moment een baan wel MOET aannemen omdat je nu eenmaal geld moet verdienen. Dat gevoel van met je rug tegen de muur te staan had ik bij mijn laatste baan ook, toen ik weg wilde maar niet kon, om diezelfde reden.

En er zijn helaas toch een aantal van die pw's die een werkzoekende (al dan niet onbewust) met de rug tegen de muur duwen. Door het sollicitatiegesprek te leiden als een kruisverhoor bijvoorbeeld. Of door tot 4x toe te beloven je iets te laten weten op een bepaald moment en dat vervolgens niet of veel later pas te doen.

Ik heb er nu weer één gevonden. Iemand die mij zelf benaderde en me 30 juni jl. op gesprek liet komen. Het was een prima gesprek maar heel vaag. Hij wist zelf nog niet wat hij wilde. Er gingen een aantal weken voorbij waarin ik niks hoorde (en ik het verrekte om zelf te bellen om de reden dat ik het HAAT om te moeten bedelen om een baan) maar wel een vacature voorbij zag komen met taakomschrijvingen van dingen die hij mij ook wilde laten doen. Maar op 1 augustus ging de telefoon. Hij had die vacature ingevuld en had nog een functie vrij voor 20 uur waarvan hij dacht dat ik die in kon vullen. Maar we zaten op dat moment midden in de bouwvakvakantie dus hij gaf aan mij in de week van 18 augustus terug te bellen. In de week van 18 augustus belde er niemand. In de week van 25 augustus ook niet. Op maandag 2 september ontving ik ook geen telefoontje dus heb ik op 3 september, tegen mijn principes in maar voor mijn eigen gemoedstoestand, zelf maar even gebeld. Ik kreeg weer een vaag antwoord en weer een nieuwe belofte: 'Ik bel jou hier vandaag of morgen over terug'. Diezelfde dag en de daarop volgende dag belde er uiteraard niemand. Op zaterdag(!) ging de telefoon. De pw. Of ik maandag zou kunnen komen en als we er dan uit zouden komen zou ik kunnen blijven. Ik was met stomheid geslagen. Ik gaf aan dat de kinderen maandag thuis zouden zijn in verband met een studiedag. Hij drong aan of ik dan niet evengoed op gesprek kon komen. Dan zou ik dinsdag kunnen beginnen. Ik stemde toe in dat gesprek. Dat ik niet van plan was om meteen te beginnen maar eerst rustig een contract door wil lezen en Nico eventueel dingen op het werk moet regelen aangaande ouderschapsverlof heb ik er maar niet meteen bijgezegd. Maar in de daaropvolgende nacht overleed Nico's oma op 85-jarige leeftijd plotseling aan een hersenbloeding. Oma had alleen nog een zoon, een kleinzoon en z'n vrouw en twee achterkleindochters. Die vrouw van de kleinzoon ben ik dus mijn hulp om de uitvaart en andere bijkomende zaken bij een overlijden te regelen was gewenst. Daarbij kwam de uitvaartbegeleider op het tijdstip dat ik een afspraak had bij de pw. Ik bel de pw dus maandagmorgen op en leg de situatie uitvoerig uit. Als conclusie trekt deze man dat het 'dus om de oma van mijn man gaat' en hij last een bedenkende stilte in. Ik vraag of hij anders misschien al een contract heeft opgesteld wat hij kan mailen. Hij geeft aan dat hij me een overzicht van de werkzaamheden die dag kan mailen maar hij dringt ook nog aan dat ik anders diezelfde dag ook wel om 17:00 of 18:00 uur langs kan komen. Welke werzaamheden ik zou moeten gaan doen had hij mij op 1 augustus en de zaterdag daarvoor al uitgebreid aan de telefoon verteld, maar goed. Ik geef daarop duidelijk aan dat mijn hoofd er niet naar staat om langs te komen voor zo'n gesprek maar dat ik zijn mail misschien wel kan lezen als ik ergens een gaatje vind. Ik ontvang diezelfde dag een aantal mailtjes maar een mailtje van de pw zit er niet bij. Dat ontvang ik de volgende dag om 17:40 uur. Een contract zit er niet in. Wel dat bij mij al bekende overzicht van de uit te voeren werkzaamheden. Ik besluit om niet op de mail te reageren totdat de uitvaart is geweest omdat ik mijn hoofd er niet naar heb staan om vervolgens weer een reactie van de pw te moeten lezen en dus met die eventuele baan bezig te moeten zijn. 

Dan gaat op donderdagmiddag om 15:15 uur mijn telefoon. De pw. Met de vraag of de uitvaart inmiddels al is geweest. Ik ben wederom met stomheid geslagen over zoveel domme brutaliteit. Ik ben dus even stil en antwoord dan: 'Nee pw. Nee'. Hij dacht dat deze misschien op woensdag of die dag was geweest. Maar de uitvaart zou pas de volgende dag plaatsvinden. Dus ik leg nogmaals uit dat het voor hem misschien raar klinkt dat ik zoveel tijd kwijt ben met het regelen van een uitvaart van 'maar een schoonoma' maar dat dat nu eenmaal de situatie is. Dan krabbelt hij een beetje terug maar blijft evengoed aandringen door vragen te stellen over mijn arbeidsverleden. Hij vraagt ook wat ik wil verdienen en welke uren ik wil werken, en hij vraagt of ik een overzicht van deze uren kan mailen en dan kan hij mij van het weekend een contract mailen. Ik beantwoord zijn vragen netjes, ook al staat mijn hoofd er totaal niet naar, maar geef wel aan dat ik dat urenoverzicht pas in het weekend kan mailen. Alhoewel ik er voor mezelf bijdenk dat ook dan mijn hoofd daar nog niet naar staat. Zeker niet omdat de pw zelf ontzettend veel tijd eroverheen heeft laten gaan en mij nu in één keer zit te pushen om te beginnen met werken. Maar dit zeg ik uiteraard niet hardop. Het blijft even stil en ik vraag of hij misschien dacht dat ik dat na het telefoongesprek nog wel even zou doen. Dan begint de pw een beetje te lachen. En ik leg uit dat ik die vraag stel omdat ik geen idee heb wat zijn verwachtingen hieromtrent zijn. Een echt antwoord krijg ik niet.

Vanaf het moment dat ik ophang tot nu ben ik dus totaal opgefokt vanwege de situatie waarin ik ben geduwd en waar ik niet zomaar uit kom op de manier waarop ik eruit zou willen komen, namelijk door te zeggen: 'Weet je wat pw, de manier waarop jij mij benaderd hoef ik niet te pikken. Ik vind het respectloos. Ik hoef jouw baan niet meer'. Maar dat kan dus zogenaamd niet. Want dan zeg ik een baan af. En dat doe je toch niet als werkzoekende die nog 'maar' een half jaar ww tegoed heeft?! Nee, als werkzoekende die nog 'maar' een half jaar ww tegoed heeft moet je zelfs tegen de duivel nog ja zeggen als die jou een baan aanbiedt. Althans. Dat is het gevoel dat ik krijg.

Ik heb gistermorgen braaf die mail gestuurd. Wèl met de opmerking dat ik het hele weekend niet telefonisch bereikbaar ben vanwege een afspraak bij de kapper en de zeswekendienst voor mijn eigen oma die ik de vakantie overleden is. Maar een e-mail met een contract heb ik gisteren niet gekregen. Vandaag ook nog niet trouwens. 

Dus het 'godverdomme wat moet ik hier nu mee'-gevoel wordt alleen maar groter. Echt. Mijn leven voelt af en toe aan als een soap.