Baanwensenlijstje

Op 7 januari van dit jaar schreef ik deze blog: Dit is het! Dit wil ik! http://troelamama.blogspot.com/2014/01/dit-is-het-dit-wil-ik.html die 794 keer bekeken is. In deze blog beschrijf ik het gevoel dat ik kreeg toen ik 10 jaar geleden een advertentie zag die mij mijn eerste grote-mensen-baan opleverde: 'Dit is het! Dit wil ik!'. Ik schreef, nu bijna een jaar geleden, dat ik weer zo'n baan wil, die al bij de advertentie dàt gevoel oproept.

Het probleem is, ik heb 'm nog steeds niet. Waarom niet? 

Uit die blog van 7 januari zijn een paar sollicitatiegesprekken gevloeid. Prettige gesprekken maar uiteindelijk helaas zonder resultaat. Waarom?

Idealiseer ik die baan van toen teveel? In alle eerlijkheid: nee. Er waren daar ook behoorlijk wat minpuntjes. Dus ik ben me er ècht wel van bewust dat een perfecte baan niet bestaat. Je moet alleen voor jezelf afwegen of de minpunten het onderspit kunnen delven aan de pluspunten. En voor mij waren er toen meer en grotere plus- dan minpunten.

Is er te weinig aanbod: absoluut.

Stel ik teveel eisen aan potentiële werknemers? Als 'eerlijk zijn' een te grote eis is dan is het antwoord ja. Ik verwacht van een werkgever dat hij z'n beloften nakomt. Dus belooft een potentiële werkgever (in de rest van deze blog 'pw' genoemd) me 'begin volgende week iets te laten weten' en doet hij dat niet dan wordt ik al een beetje kriebelig. Ook 'ik kan helaas nog geen uitsluitsel geven' valt onder de noemer 'ik laat je IETS weten'. Doet een pw dit vervolgens nog een stuk of 3 à 4 keer nadat ik op een gegeven moment zelf maar contact opgenomen heb (dit is me bij 2 bedrijven gebeurd waarbij ik (één van) de laatste kandida(a)t(en) was) dan ben ik er klaar mee en vind ik ook dat ik dat mag zijn. Als je op zo'n manier start met een nieuwe werknemer welk signaal geef je dan af?!

Wil ik teveel: absoluut...niet! Het lijkt misschien alsof mijn wensenlijstje voor een werkzoekende te hoog is, toch ben ik van mening dat dat niet zo is. Het enige wat ik wil is een baan bij een bedrijf in de buurt van Reuver, waar eerlijke (!) mensen met humor werken, dat een interessant product of dienst verkoopt en waar ik zoveel mogelijk mag werken op tijden waarop de kinderen op school zijn (waarbij een bso'tje hier en daar natuurlijk absoluut geen kwaad kan).

Maar af en toe lijkt het alsof de niet-werkzoekenden onder ons, en helaas ook sommige werkzoekenden, dat een te groot wensenpakket vinden: 'Je mag blij zijn als je werk hebt'.

En van die zin wordt ik zo ontzèttend recalcitrant. Wie wil er nou blij zijn dàt ie werk heeft en dàt werk z'n hele leven doen?! Dan ben je het helemaal niet waard dar je überhaupt een baan hebt! Je moet niet blij zijn dàt je werk hebt, je moet blij worden vàn je werk. Dan ben je thuis ook blij. En daar wordt je gezin dan weer blij van. Maar ook andere familieleden en vrienden vinden het leuk dat jij blij bent. Toch? 

Daarom streef ik dus dat, in mijn ogen, redelijk tot tamelijk beschaafde wensenlijstje stiekem nog altijd na.

Kun jij mij helpen die baan te vinden waarvan ik weer een blij mens wordt? Laat het me weten!